Όλα άρχισαν πρίν από 2 χρόνια..
Ο χωρισμός από μία σχέση μακροχρόνια με οδήγησε στο να συμπληρώσω τα χαρτιά μου την τελευταία στιγμή και να φύγω για 6 μήνες στο εξωτερικό να παρακολουθήσω τη σχολή μου από εκεί..
28 Φεβρουαρίου λοιπόν, αναχωρώ με την κολλητή μου για το ``μεγάλο`` μας ταξίδι. Τις 2 πρώτες εβδομάδες τα πράγματα ήταν δύσκολα.. Μέχρι να προσαρμοστούμε μας πήρε λίγο χρόνο! Όσο να ναι η καινούρια ζωή ήθελε αποθέματα αντοχής. Η αφορμή για να γνωρίσουμε τους υπόλοιπους φοιτητές, ήρθε από τα μαθήματα γλώσσας που αναγκαστήκαμε να παρακολουθήσουμε..
Έτσι γνώρισα τον Ανεκπλήρωτο Έρωτά μου! Αυτός ξεκίνησε να με προσεγγίζει σε διάφορες συναντήσεις που είχαμε όλοι μαζί και εγώ να του γυρνάω την πλάτη όσο πιο επιδεικτικά μπορούσα.. Για μένα ήταν απλό.. Δεν ήταν ο τύπος μου!!! Για κάποιο λόγο (που ποτέ δεν κατάλαβα) ξεκινήσαμε να μιλάμε μέσω internet.. Ίσως το ενδιαφέρον που έδειχνε; Ίσως οι προσπάθειες που έκανε; Το μόνο σίγουρο ήταν πως από εκείνη την στιγμή άρχισαν να αλλάζουν τα πάντα..
Επιδίωκα να τον βλέπω ή να τον συναντάω τυχαία, πράγμα δύσκολο, αφού έλειπε συνέχεια ταξιδεύοντας στην Ευρώπη. Η στιγμή να τα πούμε από κοντά όμως ήρθε πιό γρήγορα απ` ότι περίμενα, κι ξεκινήσαμε να βρισκόμαστε χωρίς όμως ποτέ ο ένας να πεί στον άλλον τι πραγματικά ένιωθε..
Έτσι πέρναγαν οι μήνες ΝΙΩΘΟΝΤΑΣ πολλά ο ένας για τον άλλον χωρίς στην ουσία να το παραδεχόμαστε στους εαυτούς μας. Ούτως ή άλλως και οι δύο το ξέραμε.. δε θα μπορούσε να οδηγήσει πουθενά όλο αυτό. Είχαμε 3 μήνες μπροστά μας και μετά ο καθένας θα συνέχιζε τη ζωή του μακριά από αυτό που είχαμε ζήσει. Εγώ πίσω στην Ελλάδα κι αυτός 9.701 χλμ μακριά..στην άλλη άκρη της γης.
Όσο πλησίαζαν οι μέρες, τόσο χειρότερα ένιωθα. Δεν μου ήταν αρκετό να τον βλέπω όσο τον έβλεπα.. Έχοντας λοιπόν 2 μέρες πριν το τέλος, αποφασίσαμε να τις περάσουμε μαζί. Εκείνος μου έκανε δώρο το καπέλο του, ό,τι πιο σημαντικό έιχε, για να μου θυμίζει αυτό το ταξίδι και τα γυαλιά του που ήταν η αφορμή για να αρχίσει να μου μιλάει.
Τελευταία μέρα και ο χρόνος έδειχνε να έχει σταματήσει.. Περάσαμε τη μέρα οι δυό μας και το βράδυ καταλήξαμε με όλη την παρέα στην μεγάλη γιορτή της πόλης να βλέπουμε αγκαλιά τα πυροτεχνήματα! (πόσο βλακεία μου ακουγόταν πριν το ζήσω!!!). Μη μπορώντας να κάνουμε κάτι άλλο, φύγαμε νωρίτερα για να περάσουμε την υπόλοιπη νύχτα, τις τελευταίες στιγμές, οι δυό μας, αγκαλία στο κρεβάτι, λέγοντας βλακείες για να μη σκεφτόμαστε... Τελευταία νύχτα και την επομένη θα είχαμε φυγει από εκεί..και η ώρα ήταν πάντα ή πολύ νωρίς ή πολύ αργά, χωρίς να ξέρεις ποτέ τι θα γίνει μετά..!
Η ημέρα της επιστροφής είχε ξημερώσει και η ώρα της αναχώρησης είχε κιόλας φτάσει. Ξεκινήσαμε για το σταθμό, εγώ η κολλήτη μου, ο καλύτερος μας φίλος από εκεί και φυσικά ΑΥΤΟΣ!! Χωρίς να μιλάμε, χωρίς να ανταλλάξουμε ένα βλέμμα, φθάσαμε στον σταθμό των τρένων για να παιχτεί η τελευταία σκηνή. Αφού τοποθετήσαμε τα πράγματά μας στο βαγόνι, του χαρισα την πιο μεγάλη μου αγκαλιά και του έδωσα ένα βραχιολάκι ( ό,τι πιο πολύτιμο είχα ).. Με αγκάλιασε, με φίλησε, χωρίς κανένας από τους δυό μας να έχει συνειδητοποιήσει ότι την επόμενη μέρα δεν θα ήμασταν μαζί, και με χαιρέτησε λέγοντας μου στα λιγοστά ελληνικά που κατάφερα να του μάθω ``...θα μου λείπεις..`` Αναρωτήθηκα πως γίνεται να πονάει τόσο η αγάπη για κάποιον ενω ταυτόχρονα να σε κάνει να νιώθεις τόσο όμορφα.. Όσο λάθος και να το είπε, όσο και να γέλασα εκείνη τη στιγμή, ήταν η φράση που με σημάδεψε... Όταν μπήκα στον τρένο, συνειδητοποίησα ότι δεν θα τον ξαναδώ ίσως ποτέ στην ζωή μου... Ότι ίσως ποτέ δε θα έχω την ευκαιρία να του πω όσα ο εγωισμός και των δύο δεν μας άφησε ποτέ να πούμε ή να παραδεχτούμε..!
Γυρνώντας στην Ελλάδα και μην μπορώντας να δεχτώ ότι δεν θα ξαναδώ τον άνθρωπο που με έκανε να νίωσω τόσα όσο κανένας, έψαχνα τρόπο να πάω κοντά του, να είμαι μαζί του, να κάνω κάτι για να συνεχιστούν όλα από εκεί που τα αφήσαμε...Θα μπορούσα να το κάνω αλλά ποτέ δεν τόλμησα...
Πίστευα πως αν κατάφερνα να τον χωρέσω σε ένα κείμενο, σε ό,τι διάβαζα θα αντικατοπτριζόταν εκείνος..
Η αλήθεια είναι ότι μιλάμε ακόμα, έχουμε βρει τρόπους να κρατάμε επικοινωνία, παρά την μεγάλη διαφορά της ώρας..άλλες φορές μιλώντας συχνά, άλλες όχι και τόσο, έχοντας την ελπίδα ότι θα τα ξαναπούμε και οργανώνοντας το μέλλον μας με σκοπό να τα ξαναπούμε, χωρίς ακόμα κανένας από τους δύο να ανοίξει την καρδιά του στον άλλον, ξέροντας όμως και οι δύο πως νιώθουμε..
Γιατί τελικά ο χειρότερος χωρισμός είναι αυτός που δημιουργείται από συνθήκες και όχι από τρίτους ανθρώπους... αυτο ειναι που κάνει έναν έρωτα ανεκπλήρωτο ._