#75
Μια ιστορία σαν παραμύθι...
Πριν περίπου 8 χρόνια βρισκόμουν με την παρέα μου σε ένα καφέ, μια ημέρα μετά την παρέλαση του καρναβαλιού, επιτέλους ήταν ήσυχη η πόλη.
Το γνωστό πειραχτήρι που έχει η κάθε παρέα αποφάσισε να μου κάνει μια γλυκιά πλάκα λέγοντας μου πως σε όλη την πόλη υπάρχουν αφίσες με την φωτογραφία μου και επάνω να γράφει "Ήσουν η αφορμή να παρατήσω την παρέλαση, θέλω να σε ξαναδώ" και ένα τηλέφωνο από κάτω...
Δεν το πίστεψα ξέροντας το τι άνθρωπος είναι, σε λίγα λεπτά παραδέχτηκε πως όντως δεν ήταν η φωτογραφία μου μα η αφίσα υπήρχε, συνέχισα να μην τον πιστεύω, ώσπου μου έφερε το αποδεικτικό στοιχείο...
Δε δίστασα, στις 3 το βράδυ έγραψα ένα μήνυμα λέγοντας "Θα μου κάνεις και μένα αφίσες?"
Σε λιγότερο από λίγα λεπτά πήρα μια απάντηση και εκεί ξεκίνησε μια συνομιλία με έναν υπέροχο άνθρωπο, μιλούσαμε περίπου 2 εβδομάδες, χωρίς να τον ξέρω, χωρίς να τον έχω δει ποτέ...
Ώσπου ένα απόγευμα αποφάσισα να ξεκινήσω για την πόλη του, την Θεσσαλονίκη, του τηλεφώνησα και του είπα θέλω να έρθω αλλά δεν μπορώ, οι κινήσεις μου ήταν πολύ συγκεκριμένες και μηχανικές 2ρούχα, το κινητό, χρήματα από το τραπέζι και ξεκίνησα το δρόμο προς τα ΚΤΕΛ. Μα το αστείο ήταν πως υπήρχε μια δύναμη που με πήγαινε προς τα εκεί, όχι η θέληση μου, μιλούσαμε σε όλη την διάρκεια και μου είπε "Αν έρθεις απλά πάρε με τηλέφωνο να έρθω να σε πάρω"....
Το λεωφορείο ξεκίνησε, μέσα και εγώ, το άγχος με έτρωγε...
Μετά από λίγες ώρες έφτασα, το μήνυμα που έφερνε την απόφαση μου είχε σταλεί και απλά περίμενα... Σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού αναρωτιόμουν, που πάω και για ποιο λόγο? Είναι παράτολμη κίνηση... και ένας θεός ξέρει τι θα συναντήσω...
Όταν κατέβηκα από το λεωφορείο, δεν ήταν εκεί... Περίμενα λίγο πιο κάτω ώσπου χτύπησε το τηλέφωνο μου... "Πού είσαι?" "Πίσω σου". Μόλις γύρισα και τον είδα κατάλαβα τι σημαίνει έρωτας με την πρώτη ματιά, το χαμόγελο του, τα μάτια του, η μυρωδιά του... Όλα με τραβούσαν πάνω του...
Βγαίναμε, σε κάθε ευκαιρία πήγαινα να τον βρω... Μου είχε ξεκαθαρίσει "Δεν είμαι έτοιμος για σχέση"...
Κανένα πρόβλημα, μου αρκεί μόνο που ζω στιγμές μαζί σου... Γέλια, βλέμματα, στο φόντο και μέσα στο μυαλό μου πάντα έπαιζε ένα τραγούδι όταν βρισκόμουν μαζί του... "La vie en rose..."
Μελαγχολώ ακόμα και τώρα στη σκέψη του... Μια νύχτα περπατούσαμε δίπλα από το λιμάνι... Καθαρός ουρανός έβλεπες τα αστέρια λες και βρισκόσουν ανάμεσα τους... "Ξέρεις, το ξανασκέφτηκα...Σκέφτηκα τι γράφει το τατουάζ μου..." Το κοίταξα όλο απορία και απλά με φίλησε, ήταν σαν να χόρευα βάλς κάπου στο παράδεισο... Βαδίσαμε μαζί 2 μήνες, ζήσαμε, ονειρευτήκαμε, τραγουδήσαμε το "Μικρό Τιτανικό" παρέα στο αμάξι... Τον αγάπησα, τον κατέκτησα και τον ζητούσα κάθε στιγμή... Νομίζω ότι και αυτός το ίδιο, ποτέ δε μου το είπε...
Όταν ο χειμώνας ήρθε όλα αλλάξαν... τα ταξίδια μειωθήκαν, τα τηλέφωνα αυξήθηκαν... Αντέξαμε το Σεπτέμβρη, μόνο τον Σεπτέμβρη... Το τέλος ήρθε κάπου μετά, κοινή απόφαση... Για να κρατήσουμε όλα αυτά ζωντανά, για να μη χαθούμε, για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να ξαναβρεθούμε όπως τώρα...
Δε ξέρω αν είναι ανεκπλήρωτος έρωτας, μα μετά από τόσα χρόνια, τόσες διαδρομές, τόσα ταξίδια, ποτέ δε σταμάτησα να τον περιμένω, ποτέ δε σταμάτησα να τον ζητώ, ποτέ δε σταμάτησα να είμαι σίγουρη πως αυτός ο άντρας είναι ότι ονειρεύτηκα πριν το ονειρευτώ.
"Μπορώ να σε κρατώ αγκαλιά μου όλη τη μέρα, ακούγοντας μόνο το χτύπο της καρδιάς σου"
Εύχομαι μωρό μου να είσαι καλά όπου και να βρίσκεσαι, εγώ θα είμαι εδώ πάντα για σένα, όσα χρόνια και αν περάσουν, δε με αγγίζουν ή ανάμνηση σου είναι πιο δυνατή από τη λήθη.