#74
Η απόσταση δεν ήταν πρόβλημα
Η ιστορία μου ξεκίνησε 3 χρόνια πριν , το καλοκαίρι του 2009 , όταν μία κοινή μας φίλη αποφάσισε να μας γνωρίσει. Τα ονόματά μας Μαρία και Γιώργος!!! Δύο άτομα, δύο διαφορετικές πόλεις , μία ιστορία αγάπης.
Εγώ κατάγομαι από τα Ιωάννινα και εκείνος από το Αγρίνιο! Και όμως παρά την απόσταση μία μέρα και ένα μήνυμά του στο κινητό μου , ήταν αρκετά για να αλλάξουν τις ζωές μας από τότε και για πάντα!!!
Στην αρχή στέλναμε μηνύματα και γενικώς μιλούσαμε φιλικά, διότι εκείνος ήταν ακόμα ερωτευμένος με την πρώην του και εγώ ήμουν ``κολλημένη`` με κάποιον άλλον. Με το πέρασμα του χρόνου όμως, το να επικοινωνούμε έγινε κάτι παραπάνω από συνήθεια. Ένιωθα και ένιωθε την ανάγκη να μιλάμε κάθε μέρα, κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο με αποτέλεσμα όλο αυτό να μετατραπεί σε έρωτα. Αμοιβαίο έρωτα. . .
Έρωτας . . . Ένα από τα ομορφότερα συναισθήματα που όμως δεν είχαμε την δύναμη να εκφράσουμε ο ένας στον άλλο. Καταπιέζαμε τα συναισθήματά μας εξαιτίας του φόβου ότι κάτι μπορεί να γίνει και να διαλυθεί η φιλία μας. Έτσι κανείς δεν μίλησε και εκείνος αποφάσισε να προχωρήσει την ζωή του με άλλη. Η επικοινωνία μας άρχισε να ελαττώνεται μέχρι που εξαφανίστηκε. Δεν το άντεχα. Ήταν σαν να γκρεμίστηκε ο κόσμος γύρω μου, σαν να έλειπε το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μου. Η κατάσταση αυτή κράτησε δύο ολόκληρους μήνες. Δύο εφιαλτικούς μήνες όπου το χαμόγελο έλειπε από την ζωή μου και η διάθεσή μου για οτιδήποτε είχε απλά εξαφανιστεί. Τότε ήταν που ο Γιώργος χώρισε με την κοπέλα του. . .Του έστειλα μήνυμα αμέσως. Δεν μπορούσα να τον χάσω. . .ΞΑΝΑ . . .
Μου εξέφρασε τα συναισθήματά του για πρώτη φορά. Μου εξομολογήθηκε ότι τόσο καιρό ήταν ερωτευμένος μαζί μου αλλά δεν είχε το θάρρος να μου το πει γιατί φοβόταν ότι το ενδιαφέρον μου για εκείνον ήταν φιλικό και έτσι θα έφευγα από τη ζωή του και αυτό δεν θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Τώρα όμως δεν θα με άφηνε για τίποτα και για κανέναν. Το ίδιο ακριβώς ένιωθα και εγώ.
Ήμασταν πλέον και επίσημα ζευγάρι.
Και όμως δεν τον είχα συναντήσει ακόμη από κοντά. Δεν είχα αντικρύσει ακόμη το βλέμμα του, δεν είχα χαθεί στην αγκαλιά του. Συναντηθήκαμε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη. Ανυπομονούσα να τον δω, να τον κοιτάξω στα μάτια μετά από τόσο καιρό. Δεν είχα άγχος. Όχι. Ήξερα ότι δίπλα του δεν θα έπρεπε να φοβάμαι τίποτα και κανέναν.
Τον ξεχώρισα από μακριά. . .Στεκόμουν στο μέρος που δώσαμε ραντεβού και τον έβλεπα να έρχεται προς το μέρος μου χαρίζοντάς μου το πιο γλυκό του χαμόγελο. Έτρεξα στην αγκαλιά του. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Μπορούσα να τον αισθάνομαι ,να τον αγγίζω , να χάνομαι στην αγκαλιά του. Μείναμε αγκαλιασμένοι για πολύ. Ήταν και θα είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου. Έβρεχε αλλά δεν μας ένοιαζε. Με φιλούσε στην βροχή και υπήρχε μόνο αυτός εγώ και οι σταγόνες βροχής που κυλούσαν στα πρόσωπά μας. Ένιωθα μόνο δική του και εκείνος μόνο δικός μου. Ήθελα απλά να σταματήσει ο χρόνος και να μείνω εκεί, δίπλα του να του κρατάω το χέρι και να βυθίζομαι στο ζεστό του βλέμμα. Για ένα πράγμα ήμουν σίγουρη. Ήμασταν βαθιά, τρελά και αθεράπευτα ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον.
Το καλοκαίρι περνούσε και εμείς είχαμε συναντηθεί ελάχιστες φορές λόγω της απόστασης. Όμως αυτό δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα. Αντιθέτως. Η ανάγκη να συναντήσουμε ο ένας τον άλλο μεγάλωνε και παράλληλα έκανε και την αγάπη μας να μεγαλώνει. Ίσως η ίδια η απόσταση τελικά να μας ένωνε περισσότερο. Δεν ξέρω. Ήταν κάτι το μαγικό το ανεξήγητο. Φροντίζαμε να μιλάμε εξάλλου σχεδόν24 ώρες το 24ωρο.
Είχαμε πλέον φτάσει στην Γ΄ Λυκείου και οι πανελλήνιες βρίσκονταν στο προσκήνιο. Νεύρα, άγχος και γενικότερα μία κακή διάθεση μας χαρακτήριζε και αρχίσαμε να διαφωνούμε για το παραμικρό. Περνούσαμε μια δύσκολη περίοδο λόγω της πίεσης των εξετάσεων και ξεσπούσαμε ο ένας τον άλλον. Η σχέση μας είχε αρχίσει να φθείρεται χωρίς να το καταλαβαίνουμε. . . Τις περισσότερες φορές ήμουν εγώ εκείνη που εμφάνιζε προβλήματα. Προβλήματα και τσακωμούς που τον πλήγωναν όμως η πρόθεσή μου δεν ήταν αυτή. ΟΧΙ. Τον αγαπούσα πραγματικά και το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να τον βλέπω δυστυχισμένο. Αλλά και εκείνος με αγαπούσε. Με όλο του το ‘’είναι’’. Επέμενε να ξεσπάω πάνω του όταν έχω κάποιο πρόβλημα , γιατί εκείνος μπορούσε να το αντέξει έλεγε. Ο μικρός μου άγγελος. Έκανε τα πάντα για να με βλέπει χαρούμενη. Εγώ χωρίς να το επιδιώκω συνέχιζα να του φωνάζω με το παραμικρό και εκείνος να κλαίει και να το υπομένει. Το μετάνιωνα ΚΑΘΕ φορά αλλά δεν μπορούσα πλέον να το ελέγξω. Ήταν δρόμος χωρίς επιστροφή.
Οι πανελλήνιες τελείωσαν και δυστυχώς η απόσταση μπήκε για άλλη μια φορά ανάμεσά μας. Εκείνος πέρασε Θεσσαλονίκη (όπως το σχεδιάζαμε) αλλά εγώ στην Κοζάνη. Δεν θα αφήναμε την απόσταση να μας νικήσει όμως. Ούτε αυτή την φορά. Κάθε εβδομάδα πήγαινα στο σπίτι του στη Θεσσαλονίκη και περνούσαμε μια ονειρεμένη περίοδο. Εγώ και αυτός μόνοι μας μακριά από όλους και όλα.
Οι τσακωμοί δεν άργησαν να κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους. Για ανόητους λόγους και αυτή τη φορά, με τον Γιώργο όμως να φθείρεται ψυχικά περισσότερο από ποτέ. Η ζήλεια μπήκε ανάμεσά μας. Ακόμη και την μέρα του Αγίου Βαλεντίνου που έβλεπες παντού ερωτευμένα ζευγαράκια να περπατούν χέρι-χέρι και να φιλιούνται εμείς τσακωθήκαμε πολύ άσχημα. Του είπα πράγματα που δεν τα εννοούσα αλλά του υποσχέθηκα ότι θα αλλάξω και αυτό δεν θα συμβεί ποτέ ξανά. Αυτή τη φορά το εννοούσα και το εφάρμοσα όμως ο Γιώργος δεν μπορούσε πια να δεχθεί την συγνώμη μου. Δεν μου το έλεγε αλλά το ήξερα βαθιά μέσα μου ότι δεν με συγχώρεσε ποτέ. . .
Μία μέρα, ενώ ετοιμαζόμασταν να επιβιβαστούμε σε ένα λεωφορείο στη Θεσσαλονίκη συναντήσαμε την πρώην του. Εκείνος ήθελε να πάει να της μιλήσει και εγώ ζήλευα και θύμωσα πολύ αλλά δεν έδειξα κάτι. Του το είχα υποσχεθεί εξάλλου ότι θα άλλαζα.
Έφυγα και πήγα στην Κοζάνη και σκεφτόμουν συνέχεια την σκηνή που είχε προηγηθεί. Γιατί ήθελε τόσο πολύ να της μιλήσει? Ήθελε κάτι από αυτήν? Αυτή του η στάση στο λεωφορείο με είχε δηλητηριάσει. Του ζήτησα χρόνο να σκεφτώ. Νόμιζα ότι ο χρόνος θα με βοηθήσει να ανακτήσω τις δυνάμεις μου και να επενδύσω πάλι στη σχέση μας.
Ήταν η αρχή του τέλους . . . . . . ! Μία εβδομάδα μετά μου ζήτησε να χωρίσουμε οριστικά. Είπε ότι δεν άντεχε άλλο τα ξεσπάσματά μου πάνω του και ότι ήθελε αλλά δεν μπορούσε πλέον να με συγχωρήσει. Έχασα την γη κάτω από τα πόδια. Ο φύλακας άγγελός μου, ο άνθρωπος που αγάπησα περισσότερο από κανέναν άλλο στην ζωή μου έφευγε και δεν μπορούσα να κάνω κάτι για να τον σταματήσω. Έφταιγα και το ήξερα. Είχα περάσει τα δύο καλύτερα χρόνια της ζωής μου μαζί του. Ερωτεύτηκα, αγάπησα, έκλαψα, ονειρεύτηκα, υπήρχα, όμως παράλληλα τον πλήγωνα. Προσπαθούσα να τον πείσω ότι έχω αλλάξει εδώ και καιρό και ότι θα κάνω τα πάντα για να είναι ευτυχισμένος αλλά ο Γιώργος ήταν ανένδοτος. Δεν με πίστευε.. ΔΕΝ μπορούσε πλέον.
Μετά από μερικές μέρες έμαθα ότι έφτιαξε την ζωή του με κάποια άλλη.
Κατέρρευσα . . . Θύμωσα. . . Έκλαιγα συνέχεια . . . Συνειδητοποίησα ότι τον είχα χάσει πλέον για ΠΑΝΤΑ. Είχαμε χτίσει μία ολόκληρη ζωή μαζί. Μια ζωή που τώρα την έβλεπα να με προσπερνάει και εγώ να μην κάνω τίποτα γι’ αυτό. Όσο και να με πληγώνει όμως τον βλέπω ευτυχισμένο και χαίρομαι γι αυτόν. Βρήκε την ευτυχία στα μάτια κάποιας άλλης και εγώ δεν μπορώ παρά να είμαι ένας απλός θεατής σε όλο αυτό. Γιατί τον αγαπώ. Με όλη μου την δύναμη.
Να είσαι καλά όπου και να είσαι άγγελέ μου. Θέλω να σε βλέπω ευτυχισμένο. Να μην σβήσει ποτέ το χαμόγελο από τα χείλη σου. . .
Ξέρω ότι κάπου , κάποτε εμείς οι δύο θα συναντηθούμε ξανά. Και τότε θα είναι για Π Α Ν Τ Α !!!
Θα σε αγαπώ μέχρι το τέλος !!!