Η αλήθεια είναι πως δε ξέρω γιατί γράφω... Τι θα κερδίσω, νομίζω πως γράφω για να μπορέσω να τα θυμηθώ όλα, κάθε στιγμή χαράς που μου έδωσες κάθε δάκρυ που μου πήρες, γιατί έτσι ήταν ο ερωτας σου και μου το έδειξες απ` τήν αρχή, χρεώνεται με δάκρυα....
Στη Ν.
Γνώρισα τη Ν στη σχολη, 4 χρονια πριν, μεγαλύτερη από εμενα αλλα είχαμε κοινό κύκλο, όχι πολλά πολλά, αλλά μια επαφή για να μην ξεχνάει ο ένας το όνομα του αλλου. Η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι πως τη γνώρισα, αλλα θα θυμάμαι για πάντα το βραδυ που μου άλλαξε τη ζωή, εκείνο το βραδυ σε ένα μικρό μαγαζάκι με ροκ μουσική απολάμβανα το γέλιο και τα πειράγματα της για πρώτη φορα, δεν είχαμε ξαναβγεί ποτε μαζί ούτε καν σε παρέα όπως ήμασταν σε εκείνο το μικρό μπαράκι. Από τοτε, το όνομα της έγινε το μοναδικό θέμα που με απασχολούσε, το μοναδικό θέμα που με απασχολεί. Ήπιαμε, γελάσαμε και εκείνο το βραδυ χωρίς να έχει προηγηθεί ποτε τίποτα μεταξύ μας καταλάβαμε πόσο θέλουμε ο ένας τον άλλον... αλλα όχι σαρκικά ή ίσως... όχι μονο.
Βγαίναμε κάθε μέρα, περνούσαμε χρόνο μαζί, οι φίλοι νόμιζαν ότι τα έχουμε φτιάξει, μας υπολόγιζαν σα ζευγάρι όλοι, εκτος από εμάς. Περνούσαμε τόσο καλά που δεν θέλαμε να διακινδυνέψουμε αυτή τη περίεργη, αλλα φιλική σχέση, ίσως να ήταν καλύτερα να μη το είχαμε κάνει ποτε αλλα το φιλί ήρθε, τη τέλεια στιγμή... ας πούμε πως ήταν η στιγμή που έπρεπε να έρθει, εκείνη η στιγμή που η νεραϊδόσκονη υπάρχει γύρω σου για να σε κατευθύνει, η θολούρα από το αλκοόλ σου αφήνει μια αβεβαιότητα...
Αν τελικά δε θέλει είναι η σκέψη μου... δεν έδειξε ποτε ότι δεν θέλει και δεν μπορούσα να το αφήσω... Τα στόματα μας έγιναν ένα και από τότε και οι ζωές μας. Από εκείνο το βραδυ οι ζωές μας ενώθηκαν. Σε ένα περίεργο παιχνίδι, λες και οι μοίρες δε θέλουν ποτέ να χωρίσουν οι δικες μας κλωστές και έχουν προγραμματίσει να τις τελειωσουν μαζί... υπήρξαν μέρες που πίστεψα ότι οι μοίρες μας χώρισαν για πάντα... αλλά τελικά ήταν εκεί για να μας κρατήσουν κοντά ακόμα και στο πιο σκοτεινό κομμάτι της νύχτας... λίγο πριν την αυγή.
Συνήθως λένε πως τα ωραία πράγματα κρατάνε λίγο, η αλήθεια είναι αυτή, αλλά εμένα δε με καλύπτει.... θα πω πως τα ωραία πράγματα σου γεμίζουν τη ζωή, έστω και με μικρές στιγμές. Περάσαμε μαζί ένα καλοκαρι και μετά χωρίσαμε δεν έμαθα το λόγο, τότε. Η αλήθεια θα ήταν πως θα προτιμούσα να μην το μάθω ποτε... όχι γιατί με απάτησε, αλλα γιατί με χώρισε για να μη με απατήσει.
Έχουν περάσει 2 χρονια από εκείνο το χωρισμό, το πρώτο μας... Από τότε είμαστε μαζί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, υπήρξαμε εραστές, υπήρξαμε άγνωστοι, υπήρξαμε ξανά σε σχέση και πάλι χωρίσαμε... Ίσως να αναλωθήκαμε τόσο πολύ μεταξύ μας που έπρεπε να το κάνουμε. Πριν απο λιγες μερες, ενώ πίστευα ότι οι δρόμοι μας τελειωσαν, το κουδούνισμα του τηλεφώνου μου, μου θύμισε αυτό που δεν έπρεπε να ξεχάσω... Οι κλωστές μας μπερδεύτηκαν και μπορούν να τελειώσουν μόνο μαζί...