#68
Έρωτας με την πρώτη ματιά
Έρωτας με την πρώτη ματιά
Ήμουν ακόμη μαθήτρια, όταν είχα προγραμματίσει με τις φίλες μου το καλοκαίρι να πάμε ένα ταξίδι το οποίο διοργανωνόταν από το σχολείο μας, σε ένα ήρεμο νησί. Το ταξίδι αυτό το είχα ξανακάνει και τις δυο προηγούμενες χρονιές, έτσι δεν περίμενα κάτι το διαφορετικό. Θα πηγαίναμε απλά για να περάσουμε ωραία.
Θα μέναμε εκεί για 6 μέρες… Όταν φτάσαμε, επειδή υπήρχαν και μαθητές από άλλες πόλεις, τα περισσότερα κορίτσια έψαχναν να βρούνε κάποιο αγόρι που να τους αρέσει. Εγώ όμως δεν είχα ως σκοπό κάτι τέτοιο, αντίθετα είχα πάει εκεί για να περάσω καλά με τις φίλες της, κάτι το οποίο και έγινε.
Μια από τις φίλες μου είχε λατρεία για τη μουσική έτσι πήρε μαζί της στο ταξίδι την κιθάρα της και περνούσαμε όλες οι φίλες μαζί ευχάριστα την ώρα μας τραγουδώντας, χορεύοντας και κάνοντας διάφορες τρέλες. Σιγά σιγά οι μέρες πέρασαν και μας έμεινε ένα τελευταίο βράδυ… Εκείνο το βράδυ διοργανώθηκε disco night για τους μαθητές, έτσι εγώ με τις φίλες μου ντυθήκαμε, φτιαχτήκαμε και ετοιμαστήκαμε για μια ξέφρενη βραδιά.
Όλη την νύχτα την περάσαμε χορεύοντας, ώσπου καθώς χόρευα αντίκρισα απέναντί μου ένα αγόρι. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα κάτι στο στομάχι μου και η καρδιά μου χτυπούσε ολοένα και πιο δυνατά. Κοιτάζαμε επίμονα ο ένας τον άλλο χωρίς καν να γνωριζόμαστε και σκεφτόμουνα πως για πρώτη φορά ένιωθα έτσι και αναρωτιόμουν αν αυτό το δυνατό συναίσθημα σήμαινε κάτι. Μέσα στο πλήθoς όμως οι ματιές μας χάθηκαν…
Μια γνωστή μου όμως που βρέθηκε να χορεύει δίπλα μου, άρχισε να μου μιλάει για τις γνωριμίες που έκανε και για τις εμπειρίες της και έτσι της είχα πει μετά την ντίσκο να έρθει στο δωμάτιό μου να τα πούμε. Εγώ όμως δεν ήξερα ότι το αγόρι που είχα δει ήταν μια από τις γνωριμίες εκείνης της γνωστής μου και μόλις την είδα να του μιλάει, πήγα αμέσως και την ρώτησα πως τον λένε και πως τον ξέρει. Αυτή μου απάντησε λέγοντάς μου το όνομά του και μου είπε πως έμεναν σε διπλανά δωμάτια. Στη συνέχεια εκείνη μου πρότεινε όταν θα ερχόταν μετά στο δωμάτιό μου να έλεγε και σε εκείνον να έρθει μαζί, όμως εγώ επειδή ντρεπόμουνα της είπα πως δεν υπήρχε λόγος αφού την επόμενη μέρα θα φεύγαμε και δεν θα τον ξαναέβλεπα… Παρόλα αυτά, εκείνη δεν με άκουσε και επειδή ήξερε πως άρεσα και σ’ αυτόν, είπε να κάνει κάτι.
Έτσι μόλις τελείωσε η βραδιά και όλοι πήγαν στα δωμάτιά τους ήσυχοι, εκείνη χτύπησε την πόρτα του δωματίου μου. Ανοίγοντας λοιπόν την πόρτα ανυποψίαστη, τον είδα ξαφνικά μπροστά μου και τα έχασα. Εκείνος είχε έρθει μαζί με ένα φίλο του για να μην νιώθει άβολα, όμως στο δωμάτιο υπήρχαν ήδη 7 κορίτσια, οι φίλες μου, όπου όλες ήταν με τις πιτζάμες τους χαλαρές στο κρεβάτι διότι είχαμε σκοπό να το ξενυχτήσουμε.
Εκείνος μόλις μπήκε στο δωμάτιο είδε την κιθάρα της φίλης μου και ενθουσιάστηκε. Αμέσως κάθισε στο κρεβάτι απέναντι μου, έπιασε την κιθάρα και το μελωδικό ταξίδι είχε ξεκινήσει…Έπαιζε διάφορα κομμάτια και ο τρόπος με τον οποίο έπαιζε, ήταν μαγευτικός. Στην αρχή ένιωθα πολύ άβολα με τις φίλες μου τριγύρω να μου κάνουν νοήματα για να του μιλήσω, όμως όταν τα υπέροχά του χέρια άγγιζαν τις χορδές της κιθάρας και ακουγόταν οι μελωδίες που έπαιζε, παρασερνόμουν σε ένα άλλο κόσμο, ξεχνώντας τα όλα.
Αρχικά δίσταζα να τον κοιτάξω στα μάτια, αλλά όταν τελικά συναντήθηκαν οι ματιές μας, ένιωθα λες και στο δωμάτιο βρισκόμασταν μόνο εμείς οι δυο και η μαγευτική του μουσική. Ένιωθα πραγματικά υπέροχα! Τον κοίταζα τόσο επίμονα που όλα γύρω μου είχαν χαθεί. Κι αυτός δεν έπαιρνε το βλέμμα του από πάνω μου, σαν να εμπνεόταν βλέποντάς με. Είχαμε λιώσει ο ένας μέσα στα μάτια του άλλου και το μόνο που είχε σημασία για ’μας ήταν πως μπορούσε να δει ο ένας τον άλλο. Του είπα πως παίζει καταπληκτικά και τον ρωτούσα διάφορα για την μουσική. Μου προκαλούσε μια ανεξήγητη ηρεμία, γι’ αυτό και τα λόγια ήταν περιττά. Μόνο τα βλέμματά μας τα έλεγαν όλα.
Είχε περάσει κιόλας μια ώρα. Η πιο όμορφη ώρα της ζωής μου. Τα λεπτά εκείνης της ώρας περνούσαν αργά, πολύ αργά, σαν να πέρασαν χρόνια μέσα σε μια στιγμή…
Ξαφνικά όμως, επανήλθα στην πραγματικότητα. Την επόμενη μέρα όλα θα ήταν διαφορετικά, αφού και οι δυο θα φεύγαμε. Κατάλαβα πως δεν θα τον ξαναέβλεπα και εκείνος έφευγε από το δωμάτιο λέγοντας ένα γλυκό καληνύχτα, συνειδητοποίησα πως όλη αυτή η μαγεία θα χανόταν…ή μάλλον είχε ήδη χαθεί…
Εκείνη την νύχτα δεν έκλεισα μάτι. Σκεφτόμουν συνεχώς τα χαρακτηριστικά του προσώπου του… τα υπέροχα πράσινά του μάτια, τα χείλη του καθώς και τα υπέροχά του χέρια. Όλη τη νύχτα κρατούσα στα χέρια μου την πένα με την οποία είχε παίξει κιθάρα. Ήταν το μόνο που είχα απ’ αυτόν. Την κρατούσα τόσο σφιχτά που τα χέρια μου ίδρωσαν.
Την επόμενη μέρα καθώς περιμέναμε το λεωφορείο, τον αντίκρισα στο βάθος. Αυτό ήταν… Ένα τελευταίο βλέμμα για αντίο… Ήμουν σίγουρη πως ποτέ μου δεν θα τον ξανάβλεπα, αλλά και να τον έβλεπα, δεν ήξερα πως θα αντιδρούσα. Και όμως, σχεδόν ένα χρόνο μετά, μια μέρα καθώς ήμουν με τις φίλες μου σε μια καφετέρια, τον είδα να μπαίνει μέσα… Τα έχασα, δεν ήξερα τι να κάνω. Μα πιο πολύ φοβόμουν… Δεν φοβόμουν το ότι δεν θα ήξερα τι να του πω, μα πιο πολύ φοβόμουν πως αν του μιλούσα, δεν θα με θυμόταν, και αυτό θα με πλήγωνε περισσότερο. Και έτσι δεν έκανα τίποτα…Τον άφησα να φύγει. Τον έβλεπα να είναι εκεί, μπροστά μου, αλλά τον άφησα να φύγει.
Από τότε έχουν περάσει τρία χρόνια και δεν τον έχω ξαναδεί, αλλά πάντοτε τον έχω στο μυαλό μου. Μπορεί να μην το αναφέρω σε κανέναν, αλλά πάντα βρίσκετε εκεί… Κάποιες στιγμές θυμώνω με τον εαυτό μου που τον άφησα να φύγει και δεν ρίσκαρα. Ναι μπορεί να μην με θυμόταν, αλλά τουλάχιστον εγώ θα είχα προσπαθήσει. Όμως δεν το έκανα και γι’ αυτό μετανιώνω. Βέβαια και μετά από τόσα χρόνια αν τον ξαναδώ και πάλι μπορεί να αντιδράσω με τον ίδιο τρόπο. Όμως αυτό δεν το ξέρω και ούτε θα το μάθω ποτέ. Τώρα πια δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Έτσι, απλά κάποια βράδια που περνάνε, αύρα του αέρα κοιτάω τα αστέρια και αισθάνομαι την και με την ηρεμία που επικρατεί, φέρνω στο μυαλό μου τις μελωδίες των τραγουδιών που έπαιζε εκείνη την νύχτα και εύχομαι πως αν μια μέρα να τον δω ξανά, να ρισκάρω να του μιλήσω, ακόμη και αν αυτός δεν με θυμάται πια, έτσι απλά για να πω πως κάτι έκανα…και ποιος ξέρει, μπορεί απ’ εκεί να εξελιχθεί κάτι! Προς το παρόν όμως, το μόνο που έχω είναι η ανάμνηση εκείνης της νύχτας…!