Ξεκίνησε κάπως έτσι..
Εγώ τελειώνω τις πανελλήνιες και φεύγω την επομενη μέρα για Παρίσι για να σπουδάσω Ιατρική. Μονη, χωρίς παρέες στην πόλη του ερωτα, παντού ζευγάρια, παντού ερωτευμένοι. Εκείνος κάνει αιτήσεις για Γαλλία για Ιατρική περιμένει την απάντηση για Ππαρίσι αλλα έρχεται πρώτη η απάντηση από Μontpellier και διαλέγει να πάει εκεί.. Για πρώτη φορα η μοίρα διαλέγει να μας χωρίσει.
Τελειώνουμε το πρώτο έτος και περιμένουμε τα αποτελέσματά μας. Εκείνος σκέφτεται να πάει στο Παρίσι για να συνεχίσει και εγώ σκέφτομαι να πάω Μontpellier αλλα ουσιαστικά τίποτα από τα 2 δεν πραγματοποιήθηκε. Μένω στο Παρίσι μέχρι το τέλος καλοκαιριού όπου επισκέφτομαι μια gallery για κάποια εγκαίνια μιας έκθεσης με πολύ κόσμο και έρχεται και εκείνος για μια επίσκεψη στο κολλητό του. Βρίκεται συνεχώς διπλα μου-δεν γνωριζόμαστε-αλλα τον πιάνει το μάτι μου-. Είμαι αγχωμένη, δεν δίνω σημασία, φεύγω και στις αρχές Σεπτέμβρη πάω για να σπουδάσω σε μια πολύ τιης Τσεχίας. Εκεί αρχίζω μια σχέση αλλα δεν ήταν αυτό που ήθελα, δεν ήταν ερωτας!
Περνάει ο χρόνος και φτάνουμε στο καλοκαίρι πριν ξαναεπιστρέψω για να συνεχίσω το 2o έτος. Πηγαίνω διακοπές με ιστιοπλοϊκό μαζί με φίλους και διπλα μας γεμάτα τα λιμάνια στα νησιά με αλλα σκάφη. Μια μέρα πριν επιστρέψω έκανα μια ευχή: να γνωρίσω κάποιον μεγαλύτερο-έξυπνο-να μ` αρέσει γι αυτό που είμαι και να να έχει τρελό ερωτα με τη Γαλλία όπως εγώ. Να είναι αληθινός. Και μου έρχεται στη ζωή μου με το που έρχομαι εδώ η καινούρια φουρνιά φοιτητών και γνωρίζω τον ερωτα της ζωής μου, το Στέφανο από Θεσσαλονίκη -εγώ Κατερίνη- ,να έχει σπουδάσει στη Γαλλία, όπως και εγώ, να κάνει Ιατρική, να έχουμε τα ίδια ενδιαφέροντα. Ήμασταν ένα για 2 χρονια. ΄Ήταν το παιδί που σπούδαζε την ίδια σχολη σε άλλη πολλή στην ίδια χωρα, ήταν το παιδί από τη gallery στο Παρίσι, ήταν το παιδί που ήταν στο διπλανό σκάφος, όπως βρήκα αργότερα στις φωτογραφίες/ Ένας κινηματογραφικός ερωτας,γεμάτος πάθος. Κάθε μέρα μια καινούρια αρχή χωρίς καβγάδες και ήμουν η γυναικα της ζωής του έλεγε. ΄Ολοι το έλεγαν σαν η μοίρα να μας τυράννησε και τους 2 για να βρεθούμε και να είναι για πάντα.
Ήθελε να μοιραστούμε τις ζωή μας για πάντα, ήθελε να γίνω η μάνα των παιδιών του και εγώ το ίδιο μέχρι που το φοβήθηκε η οικογένεια, η κοινωνία. Φοβήθηκε να κάνει το βήμα επειδή ήμουν μικρή και με άφησε να φύγω. Άλλαξα χωρα, πανεπιστήμιο, χαθήκαμε και ξαφνικά χωρίς να έχουμε καμια επικοινωνία, πάω στο αγαπημένο μου νησί, την Ιθάκη, ψάχνει και έρχεται να με βρει μετά από 1 ολόκληρο χρόνο. Ποτε δεν τον ξέχασα/ξεπέρασα. Καθόμουν σ` ένα ξωκλήσι που βρίσκεται σχεδόν πάνω στην θάλασσα . Τον βλέπω με πλησιάζει. Νόμιζα ότι θα κάτι θα άλλαζε..