Η ιστορία μου ξεκινα πριν 13 χρόνια...Επιτέλους ειχα περασει στο Πανεπιστήμιο στην Αθηνα! Το όνειρο για μια καινούργια ζωή ξεκινούσε...Μια συνηθισμενη μερα που καθομουν στο κυλικειο μαζι με την κολλητη μου τον ειδα στο απέναντι τραπεζακι...Ψηλος ξανθος με καταγάλανα ματια...Τον ερωτευτηκα από την πρωτη στιγμή...Αυτος ήταν ο Αθηναίος γόης, από ευπορη οικογένεια κ εγω η κοπέλα από την επαρχία με την αθωότητα στο βλέμμα.Ήρθε μόνος του κα συστηθηκε!Δεν πιστευα ότι αυτος μιλησε σε μενα!Μου ζητησε να βγουμε!τρελη από χαρα δεχτηκα, αλλα αμεσως καταλαβα ότι αυτος εψαχνε για μια ακομα κατακτηση, ενω εγω διψούσα να ζησω το παραμυθι...απογοητευτηκα...Αποφασισα να μη του δινω σημασια κ ότι πάνω απο ολα ηταν η αξιοπρεπεια μου...Δεν θα γινομουν εγω μια από το χαρεμι του!!!
Αυτος δεν μπορουσε να δεχτει την απόρριψη...Με τον καιρο αρχισε να του γινεται έμμονη ιδεα!Εγώ τον ειχα ερωτευτεί , αλλα τα ήθελα όλα ή τιποτα...Αρχισε να προσπαθει να με κανει να ζηλεψω, αλλα κ να κανει κ ο ιδιος σκηνες ζηλοτυπίας!Δεν του ειχα , ομως, εμπιστοσυνη...Ειχε δυο αρνητικα στοιχεια:την ανωριμοτητα κ τη φιλοδοξια...Ήθελε να ξεπερασει τον πατερα του που ειχε επιχειρησεις στην Αγγλια...
Τα χρονια πέρασαν χωρις ουσιαστικα να ειμαστε μαζι.Όλοι μιλουσαν γι αυτή την κοντρα που εκρυβε εναν μεγαλο ερωτα κ απο τους δυο...Στο τελευταιο έτος του Πανεπιστημιου κ αρχισε να εκφραζει τα συναισθηματα του λεγοντας ότι εμεις εχουμε μελλον , ότι καμια δεν μπορει να συγκριθει μαζι μου κ ότι θέλει πια διπλα του τον ανθρωπό του...Η φιλοδοξια του , όμως, δεν θα τον αφηνε...
Ήταν η τελευταια εξεταστικη, τον βλεπω στο κυλικειο.Μου λεει θελω να σου μιλησω....Φευγω για Αγγλια για μεταπτυχιακα...Έχασα τον κοσμο κατω από τα πόδια μου...Με αγκαλιαζει κ τρεμει...τρεμει τοσο πολυ που νομιζω ότι θα λιποθυμησει...Σκεφτομαι:με αγαπάει...γιατι τωρα;γιατι πρεπει να φυγει;;;μου δινει το email του κ φευγοντας μου φωναζει:μια μερα θα σε βρω!!!χαμογελάω κ του λέω με πικρια:Που θα με βρεις; στην τηλεοραση μου απανταει ή σε καποιο περιοδικο, γιατι εισαι πολύ όμορφη...
Περασε ενας χρονος , ειμαι με άλλη σχεση.Δεν υπάρχει μερα που να μην τον σκεφτω...του στελνω μειλ!τον ρωταω τι κανει, ποτε ερχεται διακοπες Ελλαδα!Συναντιομαστε Ελλαδα 4 ωρες για καφε...ειχαμε τοσα να πουμε, αλλα δυσκολο να τα πουμε...δεν του λεω ότι ειμαι σε σχεση...δεν αντεχω να του το πω...επικοινωνουμε συχνα με μειλ κ μηνυματα!ερχεται μετα πό μερικους μηνες Ελλαδα.Με ρωταει ευθεως αν ειμαι με καποιον , του λέω ναι...πληγωνεται...αποφευγει την επικοινωνια...η επικοινωνια μας αραιώνει...χανομαστε...
Έχουν περασει μερικα χρονια, μολις εχω χωρισει από τη μεγαλη μου σχεση.τον σκεφτομαι πάλι...του στελνω μηνυμα!μου απανταει!Ειμαι φανταρος στην Ελλαδα!Δεν μπορω να το πιστεψω!επικοινωνουμε συνεχεια με μηνυματα!Έρχεται η συναντηση!Μου λεει δεν αντεχω, θέλω να ειμαστε μαζι !Σε εχω εξιδανικευσει κ με έχεις εξιδανικευσει!Αρχιζει σχεση. αλλα με πολλες δυσκολιες λογω του στρατου κ της απόστασδης...
Ο εγωισμός , όμως κ η φιλοδοξια ειναι πάντα εκει...Έναν μηνα πριν τελειωσει τη θητεια του μου ανακοινωνει ότι πρεπει να συνεχισει τις σπουδες του , εχει κ άλλα σχεδια...δεν αντεχει να με αποχαιρετησει για δευτερη φορα...δεν αντεχει να με κοιταξει στα ματια...φευγει...κ εγω αυτη τη φορα γινομαι συντριμμια...Μου πήρε ένα χρονο να συνερθω από την καταθλιψη κ να μαζεψω τα κομματια μου...σβηνω τα τηλεφωνα του !ολά!δεν θελω τιποτα να μου τον θυμιζει...
Περνάνε τρια χρονια...Μετρο.Πάω να ανεβω τις κυλιομενες σκαλες...πέφτω επάνω του...Από την αμηχανία μου, τον προσπερναω...με φωναζει...με φιλαει με ρωταει τι κανω!Απανταω βιαστικα.Μου λέει γυρισα...Μου κοβονται τα πόδια...του λεω:χαιρομαι για σενα κ φευγω.Μου φωναζει:το τηλεφωνο σου ειναι πάντα το ιδιο;...λεω απο μεσα μου ωωωχχχχ
Μου τηλεφωνει στη γιορτη μου!λέμε τα νεα μας.Μου ζηταει να συναντηθουμε.Μου λεει θα σε πάρω τηλεφωνο να κανονισουμε.Περνανε δυο μηνες κ δεν εχει δώσει σημεια ζωης..Σκεφτομαι: η φιλοδοξια του τελικα νικησε!...κ ετσι ειναι...του στελνω μηνυμα κ απανταει:τελικα λογω οικονομικης κρισης αποφασισα να ξαναφυγω,,,έγω φταιω για όλα...
Έφυγε για τριτη κ τελευταια φορά...Τελικα οι μεγαλες αγάπες δεν εχουν αίσιο τέλος...ίσως όλοι καποια στιγμή συμβιβάζονται...Δεν θα τον ξεχασω ποτε!Ήταν κατι πιο δυνατο από τον ερωτα...ακομα διαβαζω μηνυματα του κ δακρυζω...Θελω να ειναι καλά όπου κ αν ειναι και ας μην ερθει να με βρει...
Σας ευχαριστώ