Με λένε Στέλλα, 23 ετών, είμαι από Αθήνα και σπούδαζα Λαμία. Μόλις είχα χωρίσει και μία καλή συμφοιτήτριά μου, με προσκάλεσε στο χωρίο της για να αλλάξω παραστάσεις. Αποφάσισα να πάω κι εκεί ένιωσα τον κικεώνα των συναισθημάτων...
Ένα απόγευμα ήμασταν στην πλατεία του χωριού και η φίλη μου ήθελε να μπούμε στο καφενείο να χαιρετήσει κάτι γνώστους. Εκείνη την ώρα είχα ένα προαίσθημα και της έλεγα να μπει μόνη της. Εκείνη δεν με άφησε και τελικά μπήκαμε μαζί στο μαγαζί. Μόλις τον αντίκρυσα και τα μάτια του έπεσαν πάνω μου νιώσαμε την ίδια έλξη.. Ήταν κάτι ανεπανάληπτο. Από την πρώτη στιγμή έως να φύγουμε είχαμε χαθεί ό ένας στο βλέμμα του άλλου. Οι γύρω μας μιλούσαν, γελάγανε κι εμείς απλά κοιταζόμασταν σαν να είχαμε βρει κάτι που λαχταρούσαμε καιρό. Απλά μίλαγαν τα μάτια μας. Περάσαμε 3 ημέρες που ήμασταν όλοι μαζί παρέα και είχαμε κάνει άπειρες συζητήσεις. Μία από αυτές ήταν ότι δεν πιστεύει στην αγάπη, παρόλο ότι είναι 29 χρονών...
Έπειτα χωριστήκαμε και πήγα Λαμία...Όμως μία μερα μου έκανε έκπληξη και ήρθε να με βρει. Με τον Στάθη περάσαμε 4 μέρες μέρες υπέροχα αλλά ποτέ δεν ήθελε να ολοκληρωθεί αυτή η σχέση για δικούς του λόγους που ποτέ δεν έχει πει μέχρι και σήμερα..
Με είχε συνεπάρει το πάθος και όλα αυτά τα πρωτόγνοα συναισθήματα που δεν περιγράφονται με λέξεις,όπου αποφάσισα να τον ακολυθήσω...Είχα φτιάξει τη βαλτσα κα ιμετά πήρα τους γονείς μου τηλέφωνο να τους ενημερώσω αλλά εκείνοι έφτασαν μέχρι τα άκρα μεαπειλητικές διαθέσεις, κρίνωντας ότι ήταν παράλογο όλο αυτό...Εκείνος λειτούργησε με βάση τη λγοκή και μου είπε ότι αυτό που ζήσαμε τελείωσε γιατί οι ζωές μας ήταν τελειως διαφορετικές...
Ακόμα και σήμερα έχουμε επικοινωνία και ενδιαφέρον ο ένας για τον άλλον..Αυτή η σχέση ποτέ δεν ολοκληρώθηκε όσο δυνατή κι αν ήταν κι όσο αμοβαία ήταν τα συναισθήματά μας...Θα είναι για μένα το καταδικασμένο κάρμα..