Θ’ ακουστεί αρρωστημένο, αλλά ποτέ δεν την ξεπέρασα. Ποτέ δεν την ξέχασα. Έπρεπε να την βρω. Και το προσπάθησα.
Νέος Κόσμος, 1989.
Νέος κι εγώ στη γειτονιά. Λύκειο. Σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα.
Δυστυχώς άλλαζα συχνά σχολεία κι αυτό όπως όλα έδειχναν θα ήταν και η τελευταία μου ευκαιρία να «γίνω άνθρωπος» όπως με είχε απειλήσει και η μάνα μου. Δεν είχα πολλά πολλά με τα παιδιά. Ήταν λίγο πιο πίσω από τις παρέες των βορείων προαστίων και των ιδιωτικών προαυλίων. Τώρα βέβαια που το σκέφτομαι… ίσως να ήταν και πιο μπροστά ☺
Δεν ταίριαζα και ούτε ήθελα. Απλά πήγαινα εκεί σχολείο και περίμενα πότε θα έρθει σαββατοκύριακο να βγω και πάλι με τους παλιούς μου φίλους. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν με άφηναν όλοι το ίδιο αδιάφορο. Στην ηλικία μου αλλά σε άλλη τάξη. Ψηλή, αδύνατη, κατάξανθη. Διαφορετική από όλα τα υπόλοιπα κορίτσια. Σαν ξενόφερτη. Πόσο με γοήτευε.
Την πετύχαινα πάντα στις εξόδους μου. Τότε ήταν της μόδας το Club 22, ο Ειρηνικός... στον Ειρηνικό τη συναντούσα συχνά. Λόγω γειτονιάς και σχολείου φευγαλέα διασταυρώνονταν τα βλέμματά μας, ένα νεύμα από μακρυά αλλά ποτέ δεν είχα τα κότσια να της μιλήσω. Τότε δεν είχε κινητά και mail. Δεν μπορούσες να κρυφτείς πίσω από έναν υπολογιστή. Έπρεπε να ρίξεις τα μούτρα σου και να πας. Δυστυχώς δεν τα έριξα ποτέ.
Ίσως και γιατί ήξερα πως θα έμενα για λίγο στη γειτονιά. Ήμουν περαστικός. Δεν είχε λόγο να είναι μαζί μου. Και πράγματι έφυγα ξαφνικά. Δεν τελείωσα το σχολείο εκεί. Το θέμα είναι πως ποτέ δεν την έβγαλα από το μυαλό μου. Και πάντα μου δινόντουσαν μικροαφορμές. Ένας παλιός συμμαθητής στο δρόμο, ο μπαμπάς μου που είδε τον μπαμπά της... Πέρασε ο καιρός και το πήρα απόφαση.
2010.
Facebook. Η τελευταία λύση. Άρχισα να την ψάχνω με μανία. Έπεσα σε συνονόματες, συγχωριανές… τίποτα. Μέχρι που… έπεσα στην καλύτερή της φίλη. Η οποία έγινε και δική μου αφού είχε τις φωτογραφίες της ξεκλείδωτες κι έτσι και την είδα. Αν τότε μου άρεσε μία, τώρα μου άρεσε δέκα! Της έστειλα μήνυμα και αν και με είχε πάρει στο ψιλό… μου έδωσε σημαντικές πληροφορίες σχετικά με την υγεία της και τη σταδιοδρομία της. Το “κορίτσι” μου τα είχε καταφέρει και με το παραπάνω. Αλλά δεν μου έκανε εντύπωση. Σας είπα, ξεχώριζε από μικρή. Δυστυχώς η ίδια δεν ήταν στο Facebook.
Συνέχισα την αναζήτηση. Ο ένας με πήγαινε στον άλλο. Μέχρι που έπεσα και στην αδερφή της. Εκεί απλά έχασα τον κόσμο. Από εκεί που πίστευα ότι είμαι τόσο κοντά, με τη μία χάθηκαν όλα. Ήταν παντρεμένη. 6 χρόνια.
2012.
Μπήκε στο Facebook. Την βρήκα. Αρχίσαμε να μιλάμε. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να στεναχωρηθώ. Ήξερα πως δεν μπορούσα να την έχω και από την άλλη... ήταν το άλλο μου μισό. Το έχετε νιώσει ποτέ; Αυτό που δεν χρειάζεται να εξηγήσεις και πολλά. Σαν να το πιάνεις από εκεί που το άφησες... αυτό!
Και δυστυχώς και αυτό...
«Σε θυμάμαι» μου είπε. «Θυμάμαι πως πάντα μου άρεσες. Ήσουν ωραίο τυπάκι».
Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα ήταν happy end σε αυτή την ιστορία. Μάλλον άλλη αρχή θα ήθελε.