Κάποια στιγμή έπρεπε να την πω αυτή την ιστορία και να που μου δίνεται η ευκαιρια.. Στο μυαλό μου έχει μείνει ως μισό παραμύθι... σίγουρα παραμύθι...
Τελειόφοιτος στρατιωτικής σχολής αυτός, φοιτήτρια εγώ στο δεύτερο έτος,γνωριζόμασταν από την περιοχή που κατοικούσαμε μόνιμα αλλά δεν είχαμε καμία ιδιαίτερη επικοινωνία. Τα Χριστούγεννα όμως εκείνης της χρονιάς ήταν μάλλον η αρχή για ότι συνέβη μετά...Αναπτύχθηκε ένα ενδιαφέρον και στην αρχή η επικοινωνία μας γινόταν μέσω ίντερνετ, αργότερα αλλάξαμε κινητά..οι μέρες περνούσαν και εμείς μιλούσαμε κ μιλούσαμε και μιλούσαμε!
Ήταν τόσο τέλειος και στο μυαλό μου τον είχα σαν πρίγκιπα... Κάποια μέρα μου ανακοινώνει ότι έρχεται να με συναντήσει στην περιοχή που σπουδάζω! Για μία μέρα μόνο! Στην αρχή αγχώθηκα, τρελάθηκα δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω! Στις 11 το βράδυ τελικά της ίδιας μέρας τον συναντάω...είχε απίστευτο κρύο και σχεδόν τα πάντα γύρω είχαν παγώσει.
Η βόλτα τελικά μας έφερε δίπλα στη θάλασσα, όπου αρχίσαμε να συζητάμε για πολλά πράγματα και τότε μου έδωσε μία σοκολάτα lacta.. "ήταν το μόνο που βρήκα τέτοια ώρα μου είπε" και χαμογέλασε... Το κρύο είχε αρχίσει να γίνεται ακόμα χειρότερο και τότε μου έπιασε το χέρι για να με ζεστάνει. "Τρέμεις" μου είπε... "Ναι" απάντησα "έχει φοβερό κρύο". Πόσο μεγάλο ψέμα... ούτε καν με ένοιαζε το κρύο, το άγχος είχε όλη την ευθύνη.
Έτσι λοιπόν ενώ εκείνος κρατούσε το χέρι μου και η ώρα είχε περάσει αποφασίσαμε να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής... `Ήταν Φεβρουάριος, απόκριες και ο κόσμος κυκλοφορούσε μασκαρεμένος! Τα πεζοδρόμια είχαν γεμίσει σερπαντίνες και κομφετί...Κάποιος ντυμένος παπάς περνάει ξαφνικά από δίπλα μας! "Να τον σταματήσω;" μου λέει γελώντας "Παντρευόμαστε;" "Ναι!!!" απαντάω και άρχισα και εγώ να γελάω... Η ώρα πέρασε και ο καθένας μας έπρεπε να φύγει! Έφτασα στο σπίτι και αμέσως έλαβα ένα μήνυμα από εκείνον: "Πέρασα υπέροχα σήμερα!" Τις επόμενες μέρες καθένας μας ξαναγύρισε στην ρουτίνα του χωρίς βέβαια να σταματήσουμε να μιλάμε... Η απόσταση όμως ήταν αυτό που τελικά θα με τρόμαζε και θα με κρατούσε μακριά του! Έτσι αποφάσισα να του το εξηγήσω αυτό και φυσικά μετά από μια έντονη συζήτηση ήρθε το τέλος.
Έτσι περνούσε ο καιρός μέχρι που μερικούς μήνες μετά συναντιόμαστε στο μέρος όπου κατοικούμε μόνιμα και οι δύο. Με βλέπει και έρχεται να μου μιλήσει "Μήπως θα ήθελες να βρεθούμε αύριο για έναν καφέ;" με ρώτησε... "Δεν είμαι σίγουρη" του λέω "ίσως σου στείλω μήνυμα" και του χαμογέλασα! Αυτό το μήνυμα δεν το έστειλα ποτέ τελικά. Μετά από λίγες ώρες επιστρέφω στο σπίτι μου και στην πόρτα βρίσκω μία σοκολάτα lacta που έγραφε "ό,τι αρχίζει γλυκά πρέπει να τελειώνει γλυκά". Και κάπως έτσι τελείωσε η ιστορία μου.. γλυκά και με μια lacta...όπως ακριβώς άρχισε..
Δεν επικοινωνήσαμε ποτέ ξανά και όμως ακόμα τον συναντάω τυχαία και νομίζω ότι σκεφτόμαστε το ίδιο πράγμα... ότι μάλλον το τέλος δεν έπρεπε να είναι αυτό.... ίσως ακόμα περιμένουμε για κάτι άλλο για το οποίο μετανιώνω πού άφησα τότε.... ώστε αυτό το περιτύλιγμα από την lacta να μην είναι πια κρυμμένο σε ένα βιβλίο μέσα στο συρτάρι...