Ημουν μολις 15 χρονων οταν ξεκινησαν ολα...ζουσα στην επαρχια σε ενα περιβαλλον που ολα ηταν γνωριμα για μενα στην πορεια ηθελα να σπουδασω και πηγα στη Θεσσαλονικη. Εκει γνωρισα τον ανθρωπο που θα με κανει να χαμογελαω για παντα...
Γιναμε φιλοι, βγαιναμε για ποτο αλλα κανεις δεν παραδεχοταν τα συναισθηματα του. Ζηλευα οταν καποια του μιλουσε το ιδιο και αυτος...Οι μηνες περασαν και εμεις αγαπιομασταν περισσοτερο...Μια μερα μιλουσαμε στο τηλεφωνω και μου ειπε να μιλησουμε. Φοβηθηκα πολυ για το τι θα μου πει. Μου ειπε οτι μ`αγαπαει και οτι θελει να ειμαστε μαζι... Κατεφθειαν δεχτηκα.
Περνουσαμε καλα ηταν ο ενας για τον αλλον... Ειμασταν πολυ ερωτευμενη... Ηθελα να νιωθω οτι μ`αγαπαει και τον εκανα να ζηλευει. Του ελεγα ποσα για να του μπουν υποψιες. Αυτος ζηλευε, μου ελεγε φοβαμαι μην σε χασω... Μου αρεζε που το ακουγα και το συνεχισα... Ενα διαστημα δεν ημουν καλα και του ζητησα να χωρισουμε. Ετρεχε σπιτι μου, με παρακαλουσε να ειμαστε μαζι...και γυρισα γιατι αυτον ηθελα μονο.
Ο καιρος περνουσε, η ζηλεια δεν σταματουσε. Καταλαω οτι εκανα λαθος, οτι δεν ηταν ετσι προσπαθησα να τα διορθωσω αλλα δεν γινοταν ηταν ειδη πολυ αργα... Αντεξα πολυ καιρο ετσι γιατι τον αγαπουσα και ηξερα οτι ειναι ο ερωτας της ζωης μου. Καποια μερα δεν αντεξα και του ζητησα να χωρισουμε... Με επερνε τηλεφωνα και δεν το σηκωνα και πηρε μια φιλη μου. Με παιρνει η φιλη μου και μου λεει τρεξε διπλα του πεθαινει... Κοπηκαν τα ποδια μου, δεν ηξερα τι να κανω. Τον πηρα τηλεφωνα και μου λεει πεθαινω χωρις εσενα. Η φωνη του ηταν τοσο απαλη δεν μπορουσε να μιλησει και οι δυναμεις του τον αφηναν...
Εκανε αποπιρα αυτοκτονια με χαπια... Τον πηγαμε στο νοσοκομειο και μου λεει εσυ εισαι η ζωη μου τωρα. Τον αγκαλιασα, ηξερα πως και για εμενα ηταν το ιδιο... Ολα πηγαν καλα και γυρισαμε σπιτι. Ολα ηταν καλα στην αρχη, μετα ολα παλι πηραν τον δρομο τους. Καθως ενα φιλος μου μου ζητησε να βγουμε για καφε και πηγα και μας ειδε. Με πηγε σπιτι, φωναξε, με χτυπισε... Μια σφαλιαρα μονο και κατεστρεψε τοσα πολλα... εφυγα ετρεχα να γλυτωσω, οχι απο αυτον, αλλα απο εμενα που ηξερα πως οτι και να μου κανει παλι εκει θα γυρισω και ετσι εγινε.
Ειμαστε κοντα 4 χρονια μαζι. Τα πραγματα δεν ειναι τοσο καλα. Αγαπιομαστε πολυ αλλα ειναι σαν να μην νοιαζετε ο ενας για τον αλλον. Βαλαμε αλλα πραγματα πανω απο εμας... ο κυκλος εκλεισε για εμας. Ξερω πως παντα θα ειναι ο ερωτας της ζωης μου, πως παντα θα ημαστε μαζι ακομα και αν χωρισουμε. Ενα χαμογελο του αξιζει να ζησω μονο για να ξερω οτι υπαρχει... Ξερω πως αργα η γρηγορα θα χωρισουμε και θα ειναι αποφαση δικια μου. οχι γιατι δεν τον αγαπαω, αλλα γιατι θα τον καταστρεψω αν μεινω κοντα του. Η αγαπη μας ειναι αρωστημενη τρελη που μπορει να πληγωσει αλλα και να καταστρεψει... Ξερω το μελλον μου, αυτο ειναι που λιγοι το ξερουν και λιγοι μπορουν να το ακολουθησουν. Μονο να ειναι ευτυχισμενος και μονο χωριστα θα ειναι... Λυπαμαι αγαπη μου που τελειωνει εδω η ιστορια μας, ξερω πως καποια μερα θα με ευχαριστεις που σε αφησα. Ελπιζω να κανω το σωστο αν και θα πεθαινω μακρια σου. Ενω θελω και θελεις, δεν ξερω τι ειναι αυτο που με σταματαει εδω. Ελπιζω να μην σε πληγωσω...θα σ`αγαπαω για παντα