Είναι αλήθεια τελικά ή απλά ένας μύθος ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει το άλλο σου μισό? Και πώς το καταλαβαίνεις?
Ήμουν μόλις 9 χρονών, όταν τον πρώτοσυνάντησα. Ήταν ο γιος της νταντάς μου. Ήταν πολλά χρόνια μεγαλύτερος μου , για την ακρίβεια 9! Τον λένε Χρήστο, είναι Ταύρος και ζει σε ένα μικρό νησί από όπου κατάγομαι κι εγώ, την Νάξο.
Extreme φυσιογνωμία που ξεχώριζε σε μία τόσο μικρή κοινωνία όπως αυτή του νησιού. Ψηλός με μακριά μαύρα λεία μαλλιά, έντονα καστανά μεγάλα σχιστά μάτια, πρόσωπο με γωνίες και ένα απίστευτα όμορφο χαμόγελο. Λάτρευε τις μηχανές και το motocross, το windsurfing, την μοναχική ζωή και την metal μουσική, όπως έμαθα με τα χρόνια. Δεν κάναμε ποτέ παρέα, αλλά κάθε φορά που τον συναντούσα στον δρόμο στο πέρασμα των χρόνων τον κοιτούσα με θαυμασμό χωρίς να ξέρω ακριβώς γιατί...
Μεγάλωσα , έφυγα για σπουδές επιστρέφοντας για τις καλοκαιρινές διακοπές στο νησί. Έγινα μια δεσποινίδα έχοντας ασχοληθεί με την μουσική και την οργανοχρησία saxophone και clarinet σπουδάζοντας τώρα ηχοληψία σε ένα ΤΕΙ. Ψηλή, ξανθιά με σχιστά μελί μάτια εγώ, μου άρεσαν περισσότερα τα κοσμικά, το έξω, τα clubs, η rnb και κοιτούσα απλά να περνάω καλά ...
Το τελευταίο καλοκαίρι πριν το τέλος των σπουδών μου, αποφάσισα να φύγω από τη νύχτα και την ξέφρενη ζωή που ακολουθούσα τα τελευταία 3 χρόνια και να επιστρέψω στο νησί μου να δουλέψω σε ένα supermarket που ήταν υπεύθυνος ο πατέρας μου Έτσι και έκανα...
Προς έκπληξή μου , στην αποθήκη του supermarket δούλευε ήδη ένα χρόνο ο Χρήστος. Υποσυνείδητα ξετρελάθηκα, γιατί τότε θα γνώριζα καλύτερα έναν άνθρωπο που θαύμαζα από μικρό παιδί και μόνο φυσιογνωμικά.
Ξεκινώντας να δουλεύω εκεί ήμουν πολύ σιωπηλή και όχι ιδιαίτερα κοινωνική, ήθελα απλά να κάνω καλά την δουλειά μου χωρίς να με σχολιάσουν στον πατέρα μου. Τρελαμένη από το φόρτο εργασίας εκεί (μιλούσα με τους προμηθευτές, έδινα παραγγελίες και καθόριζα τι πρέπει να κάνουν οι 15 υπάλληλοι της αποθήκης) πέρασε έτσι ο Μάιος και ο Ιούνιος του 2006.
Κάποια στιγμή χρειάστηκε να πάω πρωί εν ώρα εργασίας στον Οδοντίατρο γιατί πονούσα πολύ και τελικά δεν την γλίτωσα... έχασα έναν φρονιμίτη. Επιστρέφοντας στην δουλειά με νεύρα και τον πόνο της εξαγωγής, ο Χρήστος ήρθε μου έδωσε από το πουθενά μια αγκαλιά και μου είπε: Πόνεσες μικρό μου?? Ένα τεράστιο χαμόγελο, γεμάτη χαρά εγώ χωρίς να νοιώθω τίποτα άλλο, κατέκλυσε το πρόσωπό μου και απλά τον κοιτούσα ...
Μόνο τον κοιτούσα και κάποια στιγμή απλά έγνεψα ναι. Από εκείνη την ημέρα και αρχίσαμε να μιλάμε καθημερινά και για τα πάντα! Από τις 7 το πρωί μέχρι αργά το απόγευμα που σχολούσαμε αναλύαμε τα πάντα, μιλούσαμε για τα πάντα, κυρίως όμως μου έλεγε εμπειρίες και ιστορίες για το νησί μας που εγώ τόσο αγαπούσα, αλλά ποτέ δεν είχα την τύχη να εξερευνήσω γιατί με έτρωγε πάντα το άγχος του διαβάσματος και των φροντιστηρίων.
07-07-2006 και έχοντας συνειδητοποιήσει ότι τον βλέπω ερωτικά και ότι ίσως και να είμαι ερωτευμένη με τον Χρήστο, μου προτείνει να πάμε να δούμε μια ταινία κινουμένων σχεδίων στο θερινό σινεμά του νησιού. Φυσικά και δέχτηκα, πήγα σπίτι, δεν ήξερα πώς να ντυθώ, αποφάσισα να βάλω ένα Jean, ένα φανελάκι και να πιάσω τα μαλλιά μου κότσο ψηλά όπως έκανε και ο Χρήστος.
Τελικά όταν έφτασα στο σινεμά, έχοντας κάνει πολλές προσπάθειες να τον βρω στο κινητό, δεν ήταν πουθενά.... Είχε πάει 21:30 , η ταινία είχε ήδη ξεκινήσει και αποφάσισα να γυρίσω σπίτι Φτάνοντας σπίτι, ήταν εκεί... Με ένα λουλούδι κι ένα μαντήλι. Μου ζήτησε συγγνώμη και ότι υπήρχε λόγος, μου έδωσε το λουλούδι κοιτάζοντας με με αυτά τα υπέροχα μελί μάτια , δεν μπορούσα να του κρατήσω κακία, απλά χαμογελούσα.... Μου είπε θα πάμε κάπου αλλά όχι στο σινεμά , μου είπε να του δείξω εμπιστοσύνη και απόψε μία ευχή μου θα πραγματοποιηθεί.
Το έκανα λοιπόν , δέχτηκα να μου καλύψει τα μάτια με το μαντήλι, με έβαλε στο αυτοκίνητο και για 45 λεπτά δεν μιλούσαμε , απλά οδηγούσε , ακούγαμε STING και εγώ περίμενα να δω τι θα γινόταν. Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει , άκουγα την ανάσα του, ένοιωθα το βλέμμα του, ήταν σαν να ζούσα σε όνειρο. Μετά από 45 λεπτά, ήρθε με πήρε αγκαλιά και άρχισα να συνειδητοποιώ ότι είμαστε κοντά σε θάλασσα. Μου βγάζει το μαντήλι και τι να δω: Με είχε πάει σε μια κρυφή παραλία της Νάξου. Περνάς από χωράφια...Μαζί με τον κολλητό του που μένει στο κοντινό χωριό και έχει χωράφια εκεί, είχαν στήσει μια σκηνή, είχαν ανάψει φωτιά , είχε καρπούζι σε μία λακκούβα στο νερό και κρασί. Είναι ένας μικρός κολπίσκος με πεντακάθαρα μπλε νερά που βλέπεις την Πάρο, είναι το κοντινότερο σημείο μεταξύ των 2 νησιών και είχε ξαστεριά! Έπαθα σοκ! Τον κοιτούσα και δεν μπορούσα να χωνέψω τι είχε κάνει! Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν θα σκεφτόμουν ότι κάποιος μπορεί να το έκανε για μένα! Με κοίταξε χαμογελώντας και με ρώτησε: Δεν είναι καλύτερα από το σινεμά? Τι λες? Εκπληρώθηκε η ευχή σου, να γνωρίσεις το νησί σου? Αυτή λοιπόν είναι η Παρθένα!
Είχα σαστίσει , απλά τον κοιτούσα για ακόμη μία φορά μαγεμένη .. Καθίσαμε μέχρι τις 5 το πρωί χαζεύοντας την Πάρο, λέγοντας μου ιστορίες για το νησί, μου άρεσε που υπήρχε κάποιος που μου μάθαινε πράγματα, δεν χρειαζόταν να μιλάω εγώ, απλά τον χάζευα.
Πήγαμε κατευθείαν για δουλειά, και από εκείνη την ημέρα, κάθε μέρα με πήγαινε κάπου. Ήμασταν 24 ώρες το 24ώρο μαζί χωρίς καμία όμως ένδειξη ότι με βλέπει σαν κάτι παραπάνω από φίλη.
Είχα αρχίσει λίγο να απορώ, το πιο όμορφο όνειρο της ζωής μου μπορεί να κατέληγε σε τραγωδία? Όντας όμως πολύ εγωίστρια δεν θα τολμούσα ποτέ να κάνω την πρώτη κίνηση ή να τον ρωτήσω αν του αρέσω ερωτικά.
22-07-2006 είχε πανσέληνο: με ενημέρωσε ότι εκείνο το βράδυ είχε πανσέληνο και ότι υπάρχει σε μια περιοχή του νησιού, μια φάλαινα στην ξηρά που είναι πιο καλή και από άνθρωπο. Απόρησα αλλά δεν ρώτησα περαιτέρω και είπα οκ! Ας πάμε. Εκείνο το βράδυ ήρθε σφιγμένος πολύ, σαν κάτι να τον απασχολούσε, ήρθε με την μηχανή του και με πήρε και πήγαμε στην Αγία Άννα. Υπάρχει ένας τεράστιος βράχος που έχει το σχήμα φάλαινας όντως και του έχουν χαράξει μάτια και δόντια! Υπέροχη θάλασσα... φύγαμε σχετικά γρήγορα από εκεί, ήθελε να με πάει βόλτα με την μηχανή στο ψηλότερο σημείο την Χώρας... δεν ήξερα γιατί, απλά τον άφηνα να με πάει όπου θέλει ... Πήγαμε όντως στο σημείο αυτό, το λεγόμενο `` Κεραίες `` , έβλεπες όλη την Νάξο , την Πάρο και τα γύρω μικρά νησιά, είναι απλά πανέμορφα... μαγευτικά ονειρεμένα ... Τον κοιτούσα με τέτοιο δέος και θαυμασμό , ήταν ο θεός μου , το άλλο μου μισό. Με ηρεμούσε από τα ενδο οικογενειακά προβλήματα (πατέρας αλκοολικός - μητέρα κατάκοιτη) , ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ασχολιόταν πραγματικά μαζί μου, ήταν τόσο διαφορετικός από εμένα και όμως έκανε όλα όσα είχα ονειρευτεί για τον πρίγκηπα με το άσπρο άλογο.
Στο νησί ακούγονταν τόσα αρνητικά σχόλια για αυτόν, επειδή είχε μακριά μαλλιά και ήταν μηχανόβιος, στον κόσμο αυτός ο άνθρωπος έδειχνε τόσο σκληρός και ψυχρός και σε εμένα ήταν τόσο καλοσυνάτος, τόσο χαμογελαστός , τόσο επικοινωνιακός με ψυχή μικρού παιδιού. Πίστευα μέχρι τότε ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.
Κάποια στιγμή όμως έσκυψε το πρόσωπο, ξεφύσηξε και σηκώθηκε από την πέτρα που καθόμασταν. Με σήκωσε και εμένα και μου είπε κοφτά: Θέλω να σου πω κάτι πάρα πολύ σοβαρό. Τον κοίταξα με μεγάλη απορία, από μέσα μου ένοιωθα ότι κάτι άσχημο θα γίνει , ξύπνησα απότομα από το όνειρο...
Ξέρω ότι ο πατέρας σου είναι διευθυντής μου αλλά μου συμβαίνει κάτι πρώτη φορά και πρέπει να στο πω. Τον κοίταξα κατάματα και του έγνεψα με απορία να συνεχίσει... Ο κόσμος εδώ είναι κακός και δεν λένε τα καλύτερα για μένα, γνωρίζω ότι ο πατέρας σου είναι παλαιών αρχών και πολύ αυστηρός εκτός από αλκοολικός αλλά...... είμαι για πρώτη φορά στα 29 μου χρόνια .. τρελά ερωτευμένος μαζί σου!! Θα μου έκανες την τιμή να γίνεις η κοπέλα μου??
Έκλαψα αμέσως... ήταν καλύτερο και από πρόταση γάμου!! Γεμάτη δάκρυα αλλά χαράς του απάντησα ότι θα ήταν τιμή μου να γίνω η κοπέλα του και τίποτα και κανείς δεν πρόκειται να μας χωρίσει ... και εκεί δώσαμε το πρώτο μας φιλί , στο ψηλότερο σημείο του νησιού κάτω από το φως των αστεριών , μόνο οι 2 μας και το σύμπαν γύρω μας!!!! 22-07-06
Από τότε και μέχρι τον Σεπτέμβρη που θα έπρεπε να φύγω για να δώσω τα τελευταία 2 μαθήματα για να πάρω πτυχίο ήμασταν μαζί. Περάσαμε ονειρικά να πω , θα είναι λίγο . Αυτός ο άνθρωπος ΄μου πρόσφερε τόσα καλά! Μου έμαθε τόσα πολλά. Έβγαλε τόσο μίσος που είχα πάνω μου , για την ζωή , λόγω της καταπίεσης που είχα ζήσει στο σπίτι , από τους γονείς μου , από τις υποχρεώσεις γιατί δούλευα για να σπουδάσω , για όλα. Μου έδωσε απλόχερα τόση αγάπη, τόση στοργή , τόση ελπίδα που δεν μου είχαν δώσει ούτε οι ίδιοι μου οι γονείς! Θέλαμε για πάντα να είμαστε μαζί !!
Λίγο πριν φύγω για Κεφαλλονιά να τελειώσω τις σπουδές μου , είπαμε από κοινού στον πατέρα μου ότι είμαστε μαζί , εκείνος φυσικά εξοργίστηκε και απαίτησε να χωρίσουμε γιατί δουλεύαμε όλοι μαζί αλλά και γιατί είχε ακούσει όλα αυτά τα σχόλια για τον Χρήστο . Φυσικά αντέδρασα λέγοντας κατηγορηματικά όχι μέχρι που μια μέρα πριν φύγω ήρθε ο πατέρας μου σπίτι από την δουλειά και πολύ μεθυσμένος και με χτύπησε πάρα πολύ άσχημα τονίζοντας μου ότι αυτό δεν είναι τίποτα σε σχέση με αυτά που θα πάθω αν συνεχίσω να μιλάω έστω με τον Χρήστο .
Την επόμενη μέρα και μην έχοντας δει τον Χρήστο για το τελευταίο αντίο , όντας στο καράβι για Αθήνα έτοιμο να φύγει από την Νάξο , μου έστειλε μήνυμα να βγω στο κατάστρωμα.
Έτρεξα πανικόβλητη , αστραπιαία έξω, ήταν κάτω με την μηχανή του , έμπαινε μέσα στο καράβι , έτρεξα κάτω σαν τρελή , με αγκάλιασε και μου έδωσε κοάλα αρκουδάκι που τα χέρια του ήταν δεμένα με ένα δαχτυλίδι ... `` Αυτό είναι για σένα , να σου κάνει παρέα όσο θα είμαστε μακριά , Να προσέχεις , Σ`αγαπάω μικρή μου `` !!!
φφφ μου είναι δύσκολο και μόνο που τα γράφω,
Πήγα Κεφαλλονιά και έδωσα τα μαθήματα , μιλούσαμε κάθε μέρα πάνω από 6 ώρες στο τηλέφωνο , μέχρι που με κοίμιζε , είχε πρώτο βγει και το whats up , και ξαφνικά γίνονται καταλήψεις και δεν μπορώ να πάρω πτυχίο. Με καθυστέρησε 3 μήνες! Ήρθε ο Χρήστος 1 μήνα Κεφαλλονιά και μείναμε μαζί αλλά στην Νάξο ο πατέρας μου του έκανε την ζωή του κόλαση ! Λίγο πριν φύγω από Κεφαλλονιά οριστικά κανονίζαμε να πάμε κάπου διακοπές μια εβδομάδα αλλά .....
Γυρνώντας στο νησί δεν με περίμενε κανένας Χρήστος στο λιμάνι , το κινητό του ήταν κλειστό , αυτός που έλεγε μία μέρα πριν ότι με αγαπάει και ότι είμαι το άλλο του μισό με αντιμετώπιζε σαν τον χειρότερο εχθρό του . Πήγα σπίτι του αλλά δεν ήταν εκεί και από ότι έμαθα αργότερα κρυβόταν μια εβδομάδα στον κολλητό του στο χωριό .
Ο πατέρας μου υπό την επήρεια του αλκοόλ του έκαψε την μηχανή , έχασε το σπίτι του και την δουλειά του την ίδια μέρα , γιατί πολύ απλά δεν μας ήθελε μαζί.
Δέχτηκε να μου μιλήσει μια εβδομάδα μετά , αφού είχα γυρίσει γη και ουρανό να τον βρω, ήθελα να πεθάνω , συνέχεια έκλαιγα και δεν ήξερα και τον λόγο και το μόνο που μου απάντησε ήταν ότι δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει πια, ότι δεν με αγαπάει και ότι μόνος του γεννήθηκε , μόνος του θέλει να συνεχίσει ... Χωρίς να μου πει ποτέ τίποτα για τον πατέρα μου...
Τα επόμενα 2 χρόνια που πέρασαν ήταν τα πιο άσχημα της ζωής μου, ήμουν μαύρη, έφυγα από το νησί , ήρθα Αθήνα , δεν είχα καμία επαφή με κανέναν συγγενή μου και προσπαθούσα με ψυχολόγους και ψυχιάτρους να το αντιμετωπίσω και να προχωρήσω.
Από αυτήν την ιστορία λοιπόν η Χριστίνα έγινε μαύρη , όλες μου οι σχέσεις από τότε είναι ότι ναναι , ο κινήσεις μου είναι ότι ναναι , δεν θα νοιώσω ποτέ ξανά έτσι για κανέναν. Μετά από 2 χρόνια ο πατέρας μου έχοντας αποτοξινωθεί μου είπε την αλήθεια και μου ζήτησε συγγνώμη λέγοντας μου επίσης ότι απλά κάποιος πλήρωνε την νύφη για τον αλκοολισμό του .
Αν θέλετε εσείς της Lacta δώστε μου ένα Happy Ending ... έτσι να το βλέπω και να μπορώ να ονειρεύομαι έστω και με αυτόν τον τρόπο......
the End.