#18
Ήμασταν φίλοι από παιδιά.
Ήμασταν φίλοι από παιδιά. Πολύ μικροί. Κάναμε συνέχεια παρέα, κοιμόμουν μερικά βράδια σπίτι του. Κάναμε πως κοιμόμαστε μέχρι που έπαιρνε ο ύπνος τους υπόλοιπους και μετά καθόμασταν στο σαλόνι και παίζαμε παιχνίδια. Αλητεύαμε - με την καλή έννοια πάντα - στους δρόμους μέχρι που σκοτείνιαζε. Η φιλία έγινε έρωτας και σχέση, μια σχέση που για κάποια χρόνια κράτησε αν και με αρκετές διακοπές λόγο καυγάδων μέχρι που μετακόμισα στην Κρήτη με τη μητέρα μου. Και πάλι προσπαθήσαμε. Αρκετές φορές. Αλλά τελικά από βλακεία σε βλακεία χαθήκαμε.
Δεν έχασα μόνο την πρώτη μου αγάπη. Ίσως την μεγαλύτερη απ` όλες. Έχασα και τον παιδικό μου φίλο και το μόνο κομμάτι των παιδικών μου χρόνων που με κάνει πραγματικά να θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω.
Τον βλέπω που και που. Κάποιες φορές έχω την εντύπωση ότι κι εκείνος ακόμα τα σκέφτεται αυτά. Αλλά η ζωή προχώρησε. Κι εμείς προχωρήσαμε.
Κι όμως βλέποντας ταινίες με παραμυθένιο τέλος ακόμα κάπου μέσα μου το σκέφτομαι. Ότι ίσως, μια μέρα, ξανά.