#19
Που ‘ναι αυτός που τον λένε Σταμάτη;
Κάπου στα μέσα του 2009 ένας γοητευτικός νεαρός μου έστειλε ένα διακριτικό και ντροπαλό μήνυμα στο facebook πως θα ήθελε να γνωριστούμε. Για να μην σας τα πολυλογώ απάντησα αμέσως και αρχίσαμε να ανταλλάσουμε μηνύματα. ήταν πάντα διακριτικός, ευγενικός αλλά και ξεκάθαρος μαζί μου. Αμέσως μου είπε πως του αρέσω στις φωτογραφίες…
Για να σας βάλω στο κλίμα. Εγώ ζω στο εξωτερικό όπου σπουδάζω και εκείνος στην Αθήνα όπου εργάζεται. Εκείνη την εποχή εγώ είχα σχέση ,με πολλά προβλήματα. Αυτός ήταν και ο λόγος που αρχικά ενέδωσα στα μηνύματα του γοητευτικού νεαρού. Ευτυχώς τότε η λογική και η συνείδηση λειτούργησαν και του είπα αμέσως όλη την αλήθεια για την σχέση μου. Μάλιστα μετά από κάποια μηνύματα που επιβεβαίωναν το πόσο του αρέσω, του ζήτησα να σταματήσουμε να επικοινωνούμε, για να αποφύγουμε το «ερωτικά τρίγωνο» . Έτσι και έγινε.
Ο καιρός πέρασε , εγώ χώρισα με τον «παιδικό μου έρωτα», προχώρησα στη ζωή και στο πανεπιστήμιο και τον καλοκαίρι του 2010 χρειάστηκε να πάω στην Αθήνα για κάποια σεμινάρια. Στο αεροδρόμιο άκουσα ένα τραγούδι που πάντα μου θύμιζε τον εν’ λόγω γοητευτικό νεαρό και σκαρφίστηκα να στου στείλω ένα μήνυμα, εάν θα ήθελε να πιούμε έναν καφέ…
Είχα να μιλήσω πολύ καιρό μαζί του και το να του στείλω να βρεθούμε ήταν μεγάλο ρίσκο. Μπορεί να είχε σχέση και να το μήνυμά μου να του δημιουργούσε πρόβλημα. Μπορεί να μην με θυμόταν καν. Μπορεί να μην είχε τον ίδιο αριθμό – γιατί ξέχασα να σας πω, τον είχα διαγράψει από το facebook μου. Και όμως δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά και το κινητό μου χτύπησε λίγα μόλις λεπτά μετά την αποστολή του μηνύματος. Η συνάντηση κανονίστηκε.
Όλα ήταν τέλεια και στην πρώτη συνάντηση και στις επόμενες τέσσερις –πέντε , για τον ένα μήνα μου στην Αθήνα. Ήταν τόσο ευγενικός μαζί μου, τόσο ρομαντικός και τόσο… σέξυ! Στην πρώτη μας συνάντηση κατάλαβα τι θα πει έρωτας με την πρώτη ματιά. Το πρώτο μας φιλί ήταν από εκείνα που κάνουν τα γόνατά σου να τρέμουν και την ανάσα να σταματάει. Όλα τα ωραία όμως τελειώνουν. Εγώ έφυγα (και στο αεροδρόμιο τι συμπτωση? Ακουσα πάλι το τραγούδι μας) για να συνεχίσω τις σπουδές και αυτός συνέχισε την ζωή του στην Αθήνα. Μόνο που συνεχίσαμε να μιλάμε μέσω ίντερνετ. Έτσι εγώ τον Δεκέμβρη του 2010 ξαναπήγα στην Αθήνα και τα σεμινάρια ήταν μόνο η πρόφαση. Περάσαμε άλλη μια παραμυθένια εβδομάδα αλλά δυστυχώς και πάλι η απόσταση μπήκε στην μέση.
Μετά και την δεύτερη μας συνάντηση άρχισα να κάνω κάποιες προσπάθειες για να μετακομίσω στην Αθήνα και να συνεχίσω τις σπουδές μου εκεί, για χάρη του! Στην αρχή αυτό ήταν ακατόρθωτο και έτσι ξεκίνησαν τα προβλήματα. Το Πάσχα του 2011 έλαβα μήνυμά του πως θέλει να διακόψουμε την επικοινωνία μας, καθώς δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Μεταξύ μας είχε φτάσει σε μια ηλικία που όπως λέει και η γιαγιά μου «πρέπει να κάνει οικογένεια».
Υπερασπιζόμενη την αρχή «αν αγαπάς κάποιον άφησέ τον να φύγει» , το δέχτηκα αλλά πληγώθηκα. Το μόνο που έκανα ήταν να αναρτώ στον facebook wall μου το τραγούδι μας – για να το βλέπει και να ξέρει το τον σκέφτομαι.
Μια άλλη αρχή όμως λέει «πρόσεχε τι εύχεσαι», διότι μέσα από μία απίστευτη σειρά συμπτώσεων έμαθα πως εγκρίθηκαν τα χαρτία μου για να αλλάξω πανεπιστήμιο !!! Ναι αλλά εκτός από «υπερ-άνω» , το έπαιξα και «σκληρό καρύδι» και αποφάσισα να μην το πω. Μόνος του δεν ζήτησε να διακόψουμε?!
Ακολούθησαν δύσκολοι μήνες (Απρίλιος-Σεπτέμβριος 2011) όπου έπρεπε να περάσω όλα μου τα μαθήματα, να οργανώσω τα μαθήματά μου α! και να πω στην μαμά και στον μπαμπά πως γυρνάω Ελλάδα.
Όπως είπαμε όμως «πρόσεχε τι εύχεσαι». Ο Οκτώβριος με βρήκε στην Αθήνα, μαζί με όλες τις διαδηλώσεις και απεργίες αλλά χωρίς να έχει ιδέα ο αξιολάτρευτος νεαρός.
Πίναμε το καφεδάκι μας με την θεία μου που ήξερε από την αρχή την ιστορία ώσπου στην τηλεόραση έπαιξε γνωστή διαφήμιση «που ‘ναι αυτός που τον λένε Σταμάτη….11888» . Αφού συνήλθαμε από το γέλιο της τραγικής σύμπτωσης, αποφάσισα να ενημερώσω τον δικό μου Σταμάτη πως είμαι στην Αθήνα. Καθώς ο γλυκός αυτός νεαρός λέγεται Σταμάτης. Στο facebook μετά από το σοκαριστικό μήνυμα «χωρισμού» ακολούθησε το δικό μου:
«θα είμαι στην Αθήνα για ένα χρόνο.
Το καινούριο μου τηλέφωνο είναι 69*********** »
Η συνάντηση άργησε αλλά πραγματοποιήθηκε. Είχαμε τόσα πολλά να πούμε και να κάνουμε….
«Τι ρομαντικό» λέτε εσείς…. Η μοίρα όμως όχι. Λόγω της έκρυθμης τότε πολιτικής κατάστασης στην Ελλάδα και της απεργίες στα πανεπιστήμια, εγώ έχανα την χρονιά μου και το πτυχίο μου. Τώρα και πάλι μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα και πολλές δυνατές και όμορφες αναμνήσεις.
Πλέον έχω αφήσει την ιστορία μας στα χέρια της μοίρας... Καλώς ή κακώς… Μιλάμε και το μόνο που ευχόμαστε ο ένας στον άλλως είναι να είναι ευτυχισμένος.
Αν απομονώσουμε τα θετικά συναισθήματα, εύχομαι σε όλους να τα ζήσουν. Να γευτούν τον έρωτα στη πιο δυνατή και μεθυστική του μορφή.
Όσο για μένα? Εάν αυτή η ιστορία είναι «σαν παραμύθι» - εύχομαι να έπεται ένα πραγματικά όμορφο τέλος… Εγώ πάντα θα είμαι η «μικρούλα του» και αυτός «ο γλυκός μου καθηγητούλης» …
Υ.γ.: ‘Οσο ετοιμαζόμουν να μετακομίσω Αθήνα και μια μέρα στην παραλία με την κολλητή μου, βλέπουμε στην απέναντι ξαπλώστρα έναν νεαρό του έμοιαζε απίστευτα στον Σταμάτη και το σχολιάζαμε…. Μετά από 20 λεπτά είχα μήνυμα στο κίνητό μου ( το πρώτο μετα τον «χωρισμο» μας ) Βέβαια ενώ όλα ήταν σχεδόν κανονισμένα για την Αθήνα, η απάντησή μου ήταν τυπική και αδιάφορη. Για ένα πείσμα και μόνο.