Αγαπημενε μου Αλέξανδρε
Όταν με αγκαλιασες για πρωτη φορα ενιωθα οτι εχω τα παντα..
Ναι ναι. θυμαμαι. Ήταν Νοεμβρης και μολις ειχαμε αρχισει να βγαινουμε, κοντα σου ενιωθα ζωντανη, ολοκληρωση,ευτυχια..σε εβλεπα καθε μερα στο λυκειο και αν και έμενα μακρια και οχι στην ιδια περιοχη με εσενα, τα καταφεραμε και ειμασταν μαζι οχι για πολυ δυστυχως..
Όταν εμαθα οτι μαλλον θα αλλαξω σχολειο λόγω αλλαγης εργασιας της μητερας μου, σου ειπα οτι ηταν καλυτερα να το τελειωσουμε για να μην δεθουμε περισσοτερο, νομιζα οτι ηταν το καλυτερο και για τους δυο μας. Όταν σε χωρισα ενιωθα ελαφρια, νομιζα οτι ειχα σωσει και εσενα και εμενα..
Ώσπου μια μερα, μια νυχτα μαλλον, ναι αυτο το ονειρο νομιζω πως δεν θα το ξεχασω ποτε, ενα ονειρο που με ταρακουνησε, μου εδειξε τι ειχα κανει, τι ειχα χασει, τι ειχα αφησει, τι δεν θα ξαναειχα ποτε.... την επομενη κιολας μερα ηρθα να σου μιλησω σου εξηγησα τι νιωθω, αλλα εσυ ησουν καθετος δεν ηθελες να ξαναειμαστε μαζι μου τονισες οτι αυτη η αποφαση ειναι το καλυτερο και για τους δυο μας..
Το ξερω, το ξερω πως δεν ελεγες αληθεια, το εβλεπα στα πανεμορφα ματια σου, το φωναζαν σιωπηλα..αλλα εσυ εκει δεν ελεγες να αλλαξεις γνωμη με τιποτα και την επομενη φορα που σου μιλησα...
Ήσουν αδικος, αλλα δεν ελεγες να το αποδεχτεις, βασανιζομουνα καθε μερα, καθε νυχτα, προσπαθουσα να κοιμαμαι οσο περισσοτερο γινεται, για να μην σκέφτομαι, να μην θυμαμαι, και ετσι και αλλιως μονο εκει στα ονειρα μου σε ειχα πραγματικα, μπορουσα να σε αγγαλιαζω, να σε φιλαω...
Ήσουν ενα ονειρο που τελειωσε πριν καν αρχισει σε εβλεπα καθε μερα στο σχολειο και προσπαθουσα να πείσω τον εαυτο μου οτι ειναι αρκετο να σε βλεπω, να σε ακουω. Κι οταν μου μιλουσες, ενιωθα ευτυχια, οταν σε εβλεπα να γελας χαιρομουν μαζι σου χωρις να υπαρχει λογος, και οταν σε εβλεπα στενοχωρημένο ενιωθα οτι καποιος με καρφωνει δυνατα, δεν μπορουσα να αναπνευσω μονο ποναγα ποναγα μαζι σου αγαπη μου..
καθε μερα που σε εβλεπα μου εδινες δυναμη να συνεχισω να ζω χωρις να σε εχω...
ναι ησουν οτι πιο ομορφο μου ειχε τυχει..και εγω το εχασα...
μισουσα τις αργιες, τα σαββατοκυσιακα επειδη δεν πηγαινα σχολειο και δεν μπορουσα να τον δω ..
Προσπαθησα να προχωρησω πολλες φορες αλλα κανεις δεν συγκρινοταν μαζι σου αστερι μου, ησουν μοναδικος, ησουν εσυ ο ενας ο δικος μου εδω και οχτω μηνες μενω σιωπηλη πλεον γιατι ξερω πως δεν υπαρχω ουτε στην πιο σκοτεινη μερια του μυαλου σου....
Εδώ και οχτω μηνες εισαι το πρωτο ατομο που σκέφτομαι καθε φορα που ξυπναω και το τελευταιο καθε φορα πριν κοιμηθω... τελικα δεν μπορεσα να σου πω ποτε αυτα που ενιωσα, δεν ειχε νοημα με ειχες ξεχασει πια...