Λοιπόν...Δεν έχω πολλά να γράψω,αλλά ο χειμώνας που πέρασε ήταν για μένα ο καλύτερος της ζωής μου....Ήταν η πιο κρίσιμη χρονιά για μένα καθώς έδινα πανελλήνιες...Ξεκινώντας λοιπόν η σχολική χρονιά,με βρήκε σε ένα καινούριο φροντιστήριο,αρκετά μακρυά από τη περιοχή στην οποία μένω...Απλά ήθελα να πάω εκεί (λες κ το ήξερα!)...Και φυσικά εκεί γνώρισα τον έρωτα της ζωής μου ,τον Χάρη...
Κάναμε πολύ παρέα,μιλάγαμε,γελούσαμε περνούσαμε πολύ όμορφα...Ειλικρινά ήταν απίστευτο παιδί...κ με το πέρασμα του χρόνου με έκανε να τον ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ!
Η αλήθεια είναι πως και από αυτόν έβλεπα κάποια δείγματα ότι ενδιαφέρεται,αλλά ποτέ δεν τα επιβεβαίωσα...τα βλέμματα μας στο μάθημα συναντιόνταν πολύ συχνά,όποτε είχε απορία για κάποιο μάθημα έστελνε μήνυμα σε μένα (και εδώ αξίζει να σημειωθεί πως η κολλητή του ήταν στην ίδια τάξη με εμάς κ εξαιρετική μαθήτρια -και παρόλα αυτά έστελνε σε μένα- ) και γενικά το "ενδιαφέρον" αυτό το είχε προσέξει και μία άλλη φίλη μου,αλλά εγώ δεν το έβλεπα....
Τα παραπάνω μπορεί απλά να ήταν και απλή εκδήλωση της συμπάθειας του για μένα....Αλλά εγώ άρχισα κ την πατούσα πολύ άσχημα μαζί του....Είχα φτάσει σε σημείο 2 μήνες πριν τις πανελλαδικές και ξυπνούσα και κοιμόμουν με τη σκέψη του και μόνο....Και το διάβασμα? περίπατο!
Ώσπου μια μέρα,αποφάσισα να σταματήσω το φροντιστήριο,και να ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου μια για πάντα!! Και σταμάτησα έτσι απλά χωρίς να ειδοποιήσω κανέναν από τη τάξη.. Μπορεί να ακούγεται σαν μία χαζή και βαρετή ιστορία,αλλά αυτή είναι η ιστορία μου! Και ο Χάρης ήταν η πιο γλυκιά σκέψη που βασάνιζε το μυαλό μου για πολλούς μήνες....
Θα ήθελα πολύ να δω την ιστορία μου με happy end αφού στη πραγματικότητα,τελείωσε πριν καν αρχίσει!!!