Τον Ιούνιο του 2011 πήγα να δώσω το Lower στα Aγγλικά. Είχε φτάσει η μεγάλη μέρα και είχα αρκετό άγχος. Έφτασα στο ξενοδοχείο με το αυτοκίνητο και περίμενα να μας φωνάξουν από τις αίθουσες. Όταν τελικά αυτό έγινε, μπήκα μέσα τρέμοντας. Κάθησα στην θέση μου και περίμενα, όταν μπήκε αυτός και έκατσε μπροστά μου. Αμέσως τα ξέχασα όλα. Ήταν τόσο όμορφος! Ξανθός, γαλανομάτης. Τον ερωτεύτηκα αμέσως!
Στην εξέταση δεν τα πήγα καθόλου καλά. Το μυαλό μου ήταν συνέχεια σε αυτόν. Tο καλοκαίρι πέρασε δύσκολα. Τον σκεφτόμουν συνέχεια και δεν ήξερα τίποτα γι` αυτόν. Tίποτα δεν έδειχνε ότι θα τον ξαναδώ.
Και έφτασε ο Σεπτέμβρης. Ήταν η πρώτη μέρα του σχολείου. Ο λυκειάρχης μας είπε να μπούμε στις τάξεις μας. Μόλις έκατσα στην θέση μου τον είδα πάλι μπροστά μου. Ήρθε και έκατσε μπροστά μου. Δεν πίστευα στα μάτια μου! Όλο τον καιρό δεν ανταλλάξαμε πολλές κουβέντες. Ίσως φταίει το ότι δεν είμαι πολύ κοινωνική. Μόνο η κολλητή μου τα ήξερε όλα από την αρχή. Τα όνειρά μου, την ψυχολογία μου, όλα. Αυτός δεν έκανε καμία κίνηση να γνωριστούμε καλύτερα. Μόνο έπaiρνα ψεύτικες ελπίδες όταν με έπαιρνε στην ομάδα του στο μπάσκετ. Αλλά τίποτα.
Τελικά δεν άντεξα να το κρατάω μέσα μου. Τον Ιανουάριο το είπα σε μία φίλη μου που τα είχε με τον κολλητό του. Με βοήθησε πολύ! Σε κάποια στιγμή το είπε στο αγόρι της και τον έκανε να της υποσχεθεί ότι δεν θα πεί τίποτα. Αυτός τον ψάρεψε για να δει αν νιώθει τίποτα για μένα. Τίποτα όμως...Τον Μάιο χωρίσανε. Εκεί φοβήθηκα για τα καλά! Δεν του είχα πεί τίποτα και δεν ήθελα να το μάθει από κάποιον άλλον. Αλλά δεν μπορούσα και να ρωτήσω.
Τελικά τον Ιούνιο τα ξαναβρήκανε. Τότε ήταν που της ζήτησα την τελευταία χάρη. Να ρωτήσει το αγόρι της αν είχε πεί τίποτα στον Γιώργο. Του το είχε ήδη πεί. Μόλις το έμαθα κατέρρευσα. Δεν μιλούσα σε κανέναν για μια βδομάδα.
Μέχρι που το πήρα απόφαση. Μπορεί να τον αγαπάω ακόμα, αλλά εφόσον το ξέρει και δεν κάνει τίποτα, δεν με θέλει;