Η δική μου ιστορία ειναι αρκετά περίεργη θα έλεγα...Όλα ξεκίνησαν το Σεπτέμβρη του 2010. Πήγα σ`ένα μαγαζί που παίζουν διάφορα συγκροτήματα. Με το που άνοιξα την πόρτα το βλέμμα μου έπεσε πάνω του. Κοκκάλωσα... Μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ένιωσα ότι με "χτύπησε" το βέλος του έρωτα! Για όλη την υπόλοιπη βραδιά τον κοιτούσα. Εκείνος όχι..Ανέβηκε στη σκηνή, τραγούδησε, με ταξίδεψε...
Από την επόμενη μέρα και μέχρι σήμερα δε σταμάτησα να τον σκέφτομαι...Τον έβλεπα στον ύπνο, έψαχνα να βρω διάφορα γι΄αυτόν. Αλέξης, φίλος ενός συμμαθητή μου. Αυτά έμαθα μονο.
Ο καιρός περνούσε και εγώ συνέχιζα να τον σκέφτομαι. Έφτασαν οι πανελλήνιες. Είχα κουραστεί. Οι ελπιδες μου να τον γνωρίσω είχαν ελαχιστοποιηθεί.Ύστερα από μερικά γεγονότα ειχα καταλάβει ότι η μοίρα δε μας ήθελε μαζί, κι όμως το δικό μου μεγάλο μπαμ δεν είχε γίνει ακόμα.
Πέρασε ενα ολόκληρο καλοκαίρι, όχι κι απ` τα καλύτερα θα έλεγα. Δεν τον είχα ξαναδεί. Έφτασε ο Σεπτέμβριος και ξαφνικά πάλι μπροστά μου. Άρχισα πάλι να τον σκέφτομαι...Και κάπου εδώ έρχεται το μπαμ!! Αφού θα έφευγα για σπουδές αποφασίζω πως θέλω να το μάθει. Μόνο να το ξέρει.
Κάνω facebook, κάνω φίλο έναν δικό του φίλο και του στέλνω μήνυμα αμέσως: "είμαι ερωτευμένη με το φίλο σου τον Αλέξη.Θέλω μόνο να το ξέρει..."
Μετά απο συζητήσεις και "τυχαίες" συναντήσεις τελικά μιλάω μαζί του. Κανονίζεται η συνάντηση. Περνάω μια από τις ωραιότερες βραδιές της ζωής μου. Κάνει κίνηση για φιλί κι εγώ αρνούμαι. Μπορεί να το θέλω απεγνωσμένα αλλά δε θέλω κάτι στο φλου.Μου λέει οτι δε θέλει σχέση.Ήταν πληγωμένος από μια προηγούμενη σχέση και είχε κλειστα τα παράθυρά του. Απογοητεύομαι. Την περιμένει ακόμα να γυρίσει.
Το σκέφτομαι λίγες μέρες και τέλικα του λέω οτι θέλω να του δείξω τι νιώθω κι όπου μας βγάλει. Ακολουθούν 3 συναντήσεις. Οι πιο ευτυχισμένες μέρες της ζωής μου! Λίγο πριν φύγω για σπουδές του χαρίζω ένα γούρι μου, κάνοντας την ευχή να γίνει μια μέρα ένας μεγάλος rockstar. Η στιγμή είναι πολύ έντονη! Μου λέει συγγνώμη που δεν μπόρεί να μου δώσει αυτό που θέλω και πως δε θα με ξεχάσει ποτέ. Φεύγω με δάκρυα στα μάτια...
Αφού περασουν κάποιοι μήνες τον ξανασυναντω. Στο σπίτι του. Είχα τοση ανάγκη να τον δω. Αυτός το ίδιο απεναντί μου. Εγώ ξαναφεύγω. Κάθε μέρα ένα μαρτύριο. Για εναν άνθρωπο που δεν είχα ζήσει σχεδόν τίποτα. Ανεξήγητο...Είναι τόσο διαφορετικός από μένα στα πάντα. Αδύνατον να είμαστε μαζί.
Τελικά καταφέρνω να κάνω άλλη σχέση, για να ξεπεράσω τον Αλέξη. Μια καταστροφή κι αυτή. 4 μήνες κράτησε. Μέσα σ΄αυτους τους μήνες ο Αλέξης έρχεται για συναυλία εκεί που σπουδάζω. Δε με νοιάζει που έχω σχέση. Εγώ θέλω να τον δω και πάω. Και με το που τον βλέπω κλαίω. Τι ανεξήγητα συναισθήματα...! Λέμε απλά ένα γεια! Εκείνος με κοιτάζει κι εγώ το ίδιο.
Περνάει καιρος και κάθε μέρα μαραζώνω. Πονάω που δεν τον έχω, σκέφτομαι τρόπους να τον πλησιασω ξανά. Δειλιάζω, φοβάμαι την απόρριψη. Ολος ο χρόνος μεσα στη μελαγχολία, στα δάκρυα. Συμβαίνουν και άλλα μικρά γεγονοτα τα οποία δεν μ αφήνουν να ξεχάσω. Τον ξαναβλεπω είτε από μακριά είτε σε συναυλίες και ούτε γεια πλεόν.
Τελικά γνωρίζω ένα φίλο του, ο οποίος δείχνει να του αρέσω. Πιστεύοντας οτί δεν ξέρει για τον Αλέξη βγαίνω μαζί του. Ίσως προκύψει κάτι καλό. Τελικά τα ξέρει όλα. Δεν το πιστεύω!
Κι εκεί έρχεται το δίλημμα: να κάνω κάτι μαζί του ξέροντας πως έτσι κλείνω μια για παντα την πόρτα στον Αλέξη, εφόσον είναι φίλος του, ή να ξαναπροσπαθήσω με τον Αλέξη με ρίσκο να χάσω άλλο ένα ή δύο ή κ εγω δεν ξερω πόσα χρόνια απ` τη ζωή μου πονώντας για κάποιον που δε θα έχω ουσιαστικά ποτέ?
Θα υπάρξει ποτέ ένα HAPPY END στην ιστορία μου με τον Αλέξη????