#5
Γνωριστήκαμε στην Πράγα...
Γεια! Είμαι η Ελένη και πριν μια βδομάδα τελείωσα το σχολείο! Τον Μάρτιο εγώ και οι συμμαθητές μου πήγαμε στην Πράγα της Τσεχίας 7ήμερη εκδρομή! Το πρώτο απόγευμα που πήγαμε να δειπνήσουμε με τις φίλες μου στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, καταλάβαμε πως στο ξενοδοχείο υπήρχαν πολλά σχολεία απ` όλη την Ευρώπη σχεδόν!
Καθώς καθήσαμε και αρχίσαμε να τρώμε, πήγα να πάρω λίγο νερό και την ώρα που γύρισα, για να φύγω με το ποτήρι γεμάτο μέχρι πάνω, ακριβώς από πίσω μου ήταν ένα πανέμορφο ψηλό αγόρι με πράσινα μάτια το οποίο το έκανα μούσκεμα άθελά μου. Την στιγμή εκείνη τα έχασα και άρχισα να του μιλάω αγγλικά και να του ζητάω συγγνώμη και σε κάποια φάση μου ξέφυγε ένα: "Αχ Θεέ μου μια φορά στεκόταν δίπλα μου ένα ωραίο παιδί και έπρεπε να τον κάνω μούσκεμα;"
Τότε, τον άκουσα να γελάει..."Ελληνίδα είσαι;" "Ναι", του απαντάω με ένα βλέμμα τρόμου... Κάπως έτσι συστηθήκαμε... Εγώ είμαι από Θεσσαλονίκη, ενώ αυτός από Ρόδο... Από εκείνη την στιγμή ήμασταν αχώριστοι... Ευτυχώς σε όλες τις ξεναγήσεις τα σχολεία μας πήγαιναν μαζί οπότε και εμείς βλεπόμασταν συνέχεια... Μιλούσαμε για τα ενδιαφέροντά μας, τα σχέδια που κάνουμε για την ζωή μας, τα όνειρά μας κτλ.
Στο τρίτο βράδυ στην υπέροχη Πράγα έβρεχε πολύ και καθώς τα πούλμαν μας άφησαν στο κέντρο έπρεπε να περπατήσουμε μέχρι το κλαμπ που θα μας πήγαιναν... Την ώρα που περπατούσα με τα 12ποντα τακούνια μου ένιωσα ένα χέρι να με πιάνει από την μέση και να με συγκρατεί! Ήταν αυτός! Ο πανέμορφος Αλέξανδρος! Του χαμογέλασα και τότε μου έδωσε ένα γρήγορο φιλί στο στόμα. Κανείς δεν μας πήρε ευτυχώς είδηση!
Το ίδιο βράδυ όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο ξαφνικά άρχισε να χτυπάει το τηλέφωνο του δωματίου... Ήταν αυτός και μου έλεγε να συναντηθούμε εκείνη την ώρα στο Japanese Garden που είχε το ξενοδοχείο! Ήταν αργά και φοβόμουν πολύ να πάω μόνη μου, αλλά τελικά πήγα και μάλλον πολύ καλά έκανα!! Με περίμενε εκεί μες στο κρύο και κρατούσε ένα μικρό κουτί!
Μου έδωσε το κουτί και μου είπε ότι ήταν ένα μικρό δώρο για μένα... Ήταν ένα κρεμαστό σε σχήμα καρδιάς και είχε χαραγμένα τα άρχικά από τα ονόματά μας ένω από πίσω έγραφε Prague 2012!!! Ήταν το πιο γλυκό πράγμα που θα μπορούσε να κάνει... Το επόμενο πράγμα ήταν ένα ατελείωτο φιλί !!!
Δεν ξέραμε αν ήταν έρωτας αυτό που νιώθαμε, αλλά σίγουρα ήταν πολύ αγνό και διέφερε από τις απλές ``ξεπέτες`` των άλλων συμμαθητών μας!! Οι μέρες κυλούσαν σαν νερό και πριν το καταλάβουμε βρισκόμασταν στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης!! Με δάκρυα στα μάτια και οι δυο είπαμε αντίο καθώς ξέραμε ότι η απόσταση ήταν πολύ μεγάλη!!! Από τότε μιλάμε πού και πού και ενώ και οι δυο δεν έχουμε προχωρήσει σε άλλες σχέσεις ξέρουμε ότι ζούμε μακριά ο ένας από τον άλλο και γι`αυτό δεν μπορούμε να είμαστε μαζί...
Ελπίζω να δώσετε ένα καλό τέλος στην ιστορία μου!!! :) Ευχαριστώ εκ των προτέρων!!!