#1
Του είπα πως με λένε "Αγγελική"...
H φιλία μπορεί να μεταμορφωθεί σε έρωτα..σε ΑΓΑΠΗ!? Μπορεί!..! Και αυτό έζησα εγώ...στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου.
Ήμασταν όλοι μια παρέα... Στο διπλανό θρανίο καθόταν αυτός με έναν φιλο του. Κάναμε αρκετή παρέα. Πλάκες τρελές. Ήμασταν καλοί φιλοι αλλα δεν ηξερα οτι η ζωη θα με κανει να αντιμετωπισω κατι τοσο δυνατο. Ποτε πριν δεν τον ειχα παρατηρησει αρκετα ωστε να καταλαβω οτι ειχε οσα λατρευα σε ενα αγορι. Ομορφος,γλυκος,αστειος και πανω απο ολα καλη ψυχη. Μια στιγμη ηταν αρκετη για να καταλαβω τι νιωθω. Τι ενιωθα παντα για αυτον και ηταν καλα κρυμμενο στην ψυχη μου μεχρι εκεινη την μερα.
Εκμυστηρευτηκα τα παντα σε δυο φιλες μου ομως δεν ειχα καταλαβει τη δυναμη του συναισθηματος... Βρηκα τον αριθμο του και αποφασισα να του στειλω μηνυμα. Αφου εκεινος δεν γνωριζε τον αριθμο μου μπορουσα να το κανω: του ειπα ψεμματα οτι δηθεν ειμαι μια κοπελα με το ονομα Αγγελικη. Ενα φανταστικο προσωπο (ο,τι χαζομαρα θελεις ο ερωτευμενος θα την κανει!) Αρχισαμε να μιλαμε αλλα οι τυψεις οτι τον κοροιδευα με ``ετρωγαν``. Στο σχολειο ημουν η φιλη του και στο σπιτι γινομουν η Αγγελικη που ενδιαφεροταν να τον γνωρισει. Ζουσα δυο ζωες. Προσπαθουσα να κρυψω την φανταστικη Αγγελικη, αυτο το προσωπο που εγω δημιουργησα και το καταφερνα.
Ωστοσο εκεινος καπως αρχισε να υποψιαζεται οτι ελεγα ψεμματα, οτι δεν υπηρχε η Αγγελικη, οτι ημουν καποια αλλη. Ισως του ειχε πει και κατι η κολλητη μου. Ποτε δεν εμαθα. Στο μεταξυ εκεινος αρχισε να απομακρυνεται απο εμενα. Δεν μου μιλαγε οπως παλια.
Ετσι λοιπον μια μερα γινοταν το αποκριατικο παρτυ του σχολειου. Φορεσα μια περουκα και εγω κι η φιλη μου και πηγαμε στο κλαμπ. οταν μπηκα κ τον ειδα..να χορευει να διασκεδαζει καταλαβα οτι ενιωθα κατι τοσο δυνατο για αυτον που με ξεπερνουσε. Ενιωθα ΑΓΑΠΗ. Πλησιασαμε και μιλησαμε για λιγο και αρχισαμε ολοι μαζι να χορευουμε. Εγω ομως οσο και αν ηθελα να διασκεδασω δεν μπορουσα. Τον κοιταγα και ηξερα οτι ουσιαστικα τον κοροιδευα. Δεν μου εφταιγε σε τιποτα αυτος. Στο τελος της βραδιας ειπαμε καληνυχτα και φυγαμε. Εκεινο το βραδυ λοιπον δεν μπορουσα να κοιμηθω. Τον σκεφτομουν συνεχεια. Σκεφτομουν το λαθος μου και οι τυψεις μου εκαναν ``παρεα``.
Την επομενη μερα χτυπαει το κινητο μου. Ήταν εκεινος και εγραφε ``σε παρακαλω πολυ πες μου ποια εισαι``. Παγωσα! Δεν ηξερα τι να απαντησω!Του ειπα οτι θελω παρα πολυ να του πω ποια ειμαι αλλη φοβαμαι την αντιδραση του και γενικα την κοροιδια! Μου απαντησε οτι υποσχεται οτι κανεις δεν θα με κοροιδεψει και αν το κανει θα εχει να αντιμετωπισει εκεινον.
Αφου του ειπα ποια ειμαι στην πραγματικοτητα, ηξερα οτι δεν θα μου απαντουσε... Και ετσι εγινε! Απαντηση δεν πηρα οσο κι αν το ηθελα. Την επομενη μερα στο σχολειο δεν ειχα μουτρα να τον κοιταξω. Ντρεπομουν. Οχι για αυτο που αισθανομουν αλλα για αυτο το ψεμα που ειχα πει. Δεν μου μιλουσε. Προσπαθησα να του μιλησω να τον πλησιασω αλλα ελεγε οτι δεν εχουμε να πουμε τιποτα οι δυο μας. Πονουσα. Πονουσα πολυ. Θυμαμαι τον ευατο μου να τον κρυφοκοιταει την ωρα των μαθηματων, στα διαλειμματα, παντου. Αλλα και εκεινος οσο κι αν με ειχε απορριψει, με κοιτουσε και το βλεμμα του με εκανε να τον αγαπω περισσοτερο. Την μια στιγμη εκανε πραγματα που εδειχναν οτι ενδιαφερεται και την αλλη γινοταν παλι ψυχρος. Και εγω σαν χαζη και ερωτευμενη (μαζι πανε αυτα) την μια πεταγα στα ουρανια -γιατι και η παραμικρη κινηση του με γεμιζε χαρα- (εδειχνε οτι δεν με ειχε ξεχασει) και την αλλη ημουν στα πατωματα. Εκλαιγα, ειχα αρχισει να χανω τον εαυτο μου.
Ετσι παιζοντας κρυφτουλι περασαν 3 χρονια. Εγω ειμαι ακομα εδω. Τον αγαπω περισσοτερο απο οτιδηποτε αλλο. Κατα την διαρκεια αυτων των 3 χρονων προσπαθησα παλι μια φορα να του μιλησω και αρνηθηκε, αν και υστερα μια φιλη μου ακουσε καποιους δικους του φιλους να λενε οτι εκεινος μετανιωσε που δεν μου μιλησε. Τη μια ετσι την αλλη αλλιως. Δεν ξερω τι να πιστεψω, αλλα οτι κι αν γινεται εγω θα τον αγαπω για παντα. Δεν του κραταω κακια που με πληγωσε και ακομα το κανει, αλλα τον ευχαριστω γιατι με εμαθε να αγαπω! Τον ευχαριστω που υπαρχει και μονο η παρουσια του με κανει χαρουμενη...
Ευχομαι να ηταν λιγο διαφορετικα τα πραγματα μεταξυ μας αλλα ποιος ξερει τι του επιφυλλασει η ζωη? Και τωρα μετα το καλοκαιρι θα παει να σπουδασει και ισως δεν τον ξαναδω. Μακαρι να ειναι παντα χαρουμενος και να ξερει οτι εγω δεν τον ``αφησα``ουτε ενα λεπτο! Αυτος ειναι λοιπον ο δικος μου ανεκπληρωτος ερωτας...!