Πριν 1,5 μήνα περίπου είχα πάει με την παρέα μου για ένα ποτάκι… Απέναντί μας καθόταν μια παρέα αντρών εκ των οποίων ο ένας με κοιτούσε επίμονα από την ώρα που μπήκαμε στο μαγαζί… Ανταποκρίθηκα στο κοίταγμά του και τον κοιτούσα κι εγώ.
Kάποια στιγμή ήρθε ξαφνικά εκεί που καθόμουν λέγοντάς μου: "Tόση ώρα σε κοιτάω και δεν ξέρω ούτε το όνομά σου". Να μην πολυλογώ, εκείνος ήταν φαντάρος στη Ρόδο και είχε ακόμα 2 μήνες να μείνει εδώ… Ανταλλάξαμε τηλέφωνα, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο δεν ήθελα να βγω μαζί του, ήμουν πολύ επιφυλακτική, αν και μου άρεσε πολύ η παρουσία του.
Μετά από κάποιες μέρες, βγήκαμε για καφέ και ξαναβγήκαμε ώσπου όλο αυτό το ξαφνικό συμβάν εξελίχθηκε σε κάτι πολύ όμορφο. Ήμασταν μαζί ένα μήνα. Ήταν ένας από τους πιο ωραίους μήνες μου. Τον ερωτεύτηκα πολύ. Ήταν πολύ ξεχωριστός άνθρωπος. Περνούσαμε τέλεια.
Ώσπου μια μέρα του είπαν από το τάγμα ότι τον στέλνουν Αθήνα. Kαι πριν καλά καλά ξεκινήσει όλο αυτό το όμορφο που ζήσαμε, τέλειωσε, δυστυχώς. Ήθελα πολύ να συνεχίσω να είμαι μαζί του, αλλά αυτός δεν ήθελε να χαλάσει αυτό το όμορφο που ζήσαμε, μέσα από μια σχέση απόστασης που στο τέλος θα καταλήξει σε άσχημες καταστάσεις...